Het fenomenale optreden van Relax in het eerste uur bepaalde gisteravond eigenlijk het verloop van Club Lek . Waarom zeg ik "fenomenaal" terwijl ik helemaal niet zo'n hiphop-funk-verslaafde ben? Omdat Relax met zo'n verbijsterend gemak een show neerzet dat je alleen maar met open mond kunt staan kijken en luisteren naar het vakmanschap, het enthousiasme en het vernuft dat dit Haarlemse zestal onder leiding van de charmante voorman Llewy Is Sel aan de dag legt. En zingen! Met een achteloosheid waar je jaloers van wordt. Nogmaals, je kunt er van houden of niet, maar Relax is gewoon een band van Europees en misschien wel wereldformaat. Daarna hadden we de eigenwijze snotneuzen van Wiseguy uit Rotterdam op bezoek. De dekselse knapen hebben eindelijk na zeven jaar een debuut-cd weten te maken, die Burning The Tracks heet . Met de attitude van het viertal -vooral die van bassist Joe Caine- is niks mis, maar het optreden kon mij niet overtuigen. Ritmisch, compositorisch en vocaal valt er nog wel het een en ander te sleutelen aan Wiseguy. Hopelijk ontwikkelen ze zich op hun aanstaande Europese Tournee tot een geoliede rockmachine waarvoor de concurrentie echt beducht moet zijn. Of ben ik aan het zeuren? Maar dat komt dan door dat fenomenale optreden van Relax in het eerste uur. In het laatste uur stonden er maar liefst vier bands. Dat had te maken met het sympathieke lo-fi-hometapers label Living Room Records dat zojuist een hele leuke verzamelaar heeft uitgebracht onder de titel "But you don't really care for music, do you?" (voor slechts 8 euro in de winkel!!). André Schaminee, de man achter LVR, was er om uitgebreid toelichting te geven, en het moet gezegd, dat deed hij met verve. Hij stelde zijn krakkemikkige helden ('we weten dat we praten voor eigen parochie') vol trots aan het publiek voor. Audio Transparent deed aan postrock, Norma Jean aan KrakkeMikRock, en de vier dames van het Amsterdamse Damer hadden in Marcel van Club Diana een goede medestander gevonden. Hij ontpopte zich in het nummer Stone Age als de Nederlandse Michael Stipe (en dat is bedoeld als compliment). Het was heel gezellig. Echt waar. Heel. Of het allemaal goed was, wilt u weten? Of het echt goede bands waren? Mag ik dat antwoord nog even voor mezelf houden? Terwijl ik nog nadenk over dat fenomenale optreden van Relax in het eerste uur? Waarom dat nou fenomenaal was? En wat is fenomenaliteit nou eigenlijk? Kan een krakkemikkige band ook fenomenaal zijn? Is er sprake van een muzikaal-filosofisch denkraam waarin we dit probleem hanteerbaar kunnen maken? Vast wel, maar nu even niet.