Ook Statues, het vierde album van het duo Moloko, is onmiskenbaar een product van Roisin Murphy en Mark Brydon. Toch koos het duo dit maal voor een normale popachtige benadering. Zwevend tussen de wereld van de popmuziek en het eigen universum van Moloko kom je grenzen tegen. Verslaggever Jesse Voorn sprak over die grenzen met Mark Brydon. “We hebben inmiddels een instinct gekregen voor wat ‘goed’ en ‘fout’ is. Het is moeilijk te duiden wat dat precies is. We begeven ons vaak dicht bij die lijn en gaan er af en toe overheen. Volgens mij kun je alleen een goed album maken door die grens op te rekken”, aldus een vermoeide Brydon. Moloko ziet een album als een geheel; niet als een collectie single’tjes. “Dat was het probleem bij deze cd: hoe maak je er een geheel van? We hebben moeilijke beslissingen moeten nemen. We hadden erg veel songs, maar welke vallen af? En welke ga je nog eens remixen?” Met Statues heeft Moloko een tijdloos ‘classic’ album willen maken: goeie popmuziek door gewone instrumenten gespeeld. Of het duo daar in geslaagd is? “Vraag dat over vijf jaar nog maar eens.” Moloko kwam er de afgelopen jaren achter dat haar popsongs een belangrijke rol in het leven van andere mensen speelt: “Ineens blijkt dat wat je doet van belang te zijn. Met piep-knor muziek was dat waarschijnlijk nooit gebeurd. Vandaar dat we bij dit album voor een gewone benadering hebben gekozen.”