Something Big Is Gonna Happen. Londen, 8 december 2003. De klok staat op kwart over zes in Maida Vale Studio 3. Zo'n zeventig heel erg gelukkig ogende mensen ploffen verwachtingsvol en met een lauw biertje in de hand op de zwarte zitzakken. In dit jaren zeventig complex in de Londense wijk Maida Vale neemt de BBC haar live sessies op. Van huiskamerorkestjes tot The Darkness. En geheel in de stijl van 'tante Beeb' is dit zo'n mooie ouderwetse studio, compleet met groene gordijnen, houten vloer en een rustige Engelse geluidstechnicus op leeftijd. Om even over half zeven introduceert BBC Radio1 DJ Zane Lowe de band. De opstelling: een piano, twee gitaren, een pianola, een witte iBook (die verder ongebruikt zal blijven). Thom Yorke en Jonny Greenwood nemen beide de gitaar ter hand en als Yorke gaat zitten maakt hij het eerste broodnodige grapje ter ontspanning: 'hello, have we been introduced?' Eindelijk, het gaat beginnen: Go To Sleep, I Might Be Wrong en Like Spinning Plates zijn de relatief nieuwe openers. Het volume staat zo zacht afgesteld, dat je de gitaren en piano en iedere zucht van Thom Yorke onversterkt kunt horen. Zo dichtbij was Radiohead nog nooit, dat voelt iedereen. Ieder gitaarlijntje en piano akkoord wordt met ingehouden adem gevolgd. De eerder zo vrolijk kirrende Russische dames (ook prijswinnaars) achter ons worden er ook stil van. Dan volgt Bulletproof (I Wish I Was) en de 'die hard' fans krijgen vervolgens twee speciale verrassingen: b-kantjes 'Fog' en het nooit uitgebrachte 'Follow Me Around'. En ook de wens van onze prijswinnaar Niels komt uit: ze spelen 'Lucky'! Plus een prachtige versie van No Surprises (met Jonny Greenwood fantastisch op de pianola) en ook nog Karma Police. En dan, na ruim een half uur blijkt het plotseling genoeg. De twee overleggen nog even - het lijkt erop dat Greenwood wel door wil - maar kiezen daarna snel het hazepad. Is het al voorbij? Ja dus, de instrumenten worden afgevoerd en vier microfoons en krukken opgesteld. Na tien minuten komt het duo terug, samen met drummer Phil Selway en Colin Greenwood, voor de Q&A. Ze zitten er bij als een soort 'wie van de vier'. De brandende vragen mogen door de fans zelf gesteld worden.Yorke oogt ontspannen, met benen gevouwen op z'n krukje en heeft het hoogste woord. De vragen variëren van 'komt er een remix album' tot 'moet ik nu wel of niet naar de universiteit gaan'. Het remix album komt er, met onder andere Kid Koala, Four Tet, Christian Vogel en mogelijk Jaylib. En alleen Johnny Greenwood heeft niet zo'n hoge pet op van de universiteit, want hem werd na twee jaar studie Psychologie aangeraden toch echt maar iets anders te gaan doen. Vragen over de volgende plaat worden - zoals altijd - met enige voorzichtigheid beantwoord. Volgens Phil Selway is het nooit goed om na een lange tournee meteen na te denken over een nieuw album. Bovendien schijnt Yorke zelfs tijdens een optreden in Dublin te hebben gezegd dat het misschien beter is om er een tijdje mee te stoppen. Radiohead heeft na Hail To The Thief geen contractuele albumverplichtingen meer bij maatschappij EMI. Maar toch: 'There's always things floating up in the air.' Yorke: "Ons doel was altijd de mainstream, de commerciele hoek. Zelfs bij Kid A, ook al hadden we toen geen singles en video's. Maar er stonden gewoon geen singles op die plaat. En 1 van de moeilijkste dingen van dit jaar was om te accepteren dat er naar Hail To The Thief werd gekeken alsof het een moeilijke plaat was, dat wij een moeilijke band zijn. We hebben ons best gedaan! Misschien wordt het ook tijd dat we ruimte maken voor andere bands." Net als in Nederland heeft Radiohead ook bij de BBC moeite om haar singles op de playlist te krijgen. Maar het is niet echt het moment voor moeilijke analyses, hoe graag sommige fans dat ook willen. Het is opvallend genoeg vooral Yorke die de grapjas uithangt. Dan is er nog het type vragen: "Kun je je nog herinneren dat jullie bij dat ene concert met een nummer begonnen en dat afkapten en daarna Creep zouden gaan spelen maar dat toch niet deden." Andere onderwerpen die de revue passeren: eventuele solo albums ("nog geen plannen"), de soundtrack van Johnny Greenwood (voor de film Bodysong), de balletmuziek die Radiohead samen met Sigur Ros maakte en een hilarisch verhaal over dronken worden tijdens een optreden in Pittsburgh en die keer dat bandleden bijna de uitreiking van de Grammy Awards uit werden geschopt. En wat is vandaag de dag de Thom's eigen favoriete tekst? 'Yesterday I woke up sucking on a lemon'. "It makes me laugh." De afsluitende vraag van een Amerikaanse superfan ("wat vinden jullie van iemand die al zijn geld uitgeeft aan Radiohead spullen en op Ebay 300 dollar biedt voor de eerste versie van de Drill EP") wordt door Yorke afgewimpeld met een flinke sneer. Het is wat als je na al die jaren adoreren opeens oog in oog zit met je posterhelden. Een jubelend applaus tot slot en na anderhalf uur staan we weer buiten. Het voelt allemaal nog alsof het een droom was. De Radiohead roes zal nog wel een paar dagen, zo niet weken aanhouden.