Ryan Adams is de laatste tijd wel heel erg rock’n’roll bezig. Hij zoekt ruzie met The White Stripes, neemt met maatje Jesse Malin een hardcore album op onder de naam The Finger, verwijdert eigenhandig fans die om verzoeknummers van Bryan Adams roepen en verklaart wederom zijn liefde voor het rockgeluid van The Strokes (wedden dat hij ook dat tweede Strokes album stiekem integraal gecoverd heeft?). Ook bracht hij naast zijn officiële release Rock’N Roll een tweetal EP’s met ballads uit onder de titel Love Is Hell. Het tweede deel van die serie met Adams’s softe kant is deze week Disque Pop De La Semaine. Het verhaal gaat dat Love Is Hell begin dit jaar is afgekeurd door zijn platenmaatschappij, omdat het te depressief zou zijn. Adams moest toen heel snel met de rockende ‘officiële release’ Rock’N Roll op de proppen komen (waarop uitgerekend het titelnummer een ballad is…). Als compromis voor Adams is Love Is Hell nu dan toch uitgekomen, zij het opgedeeld in twee EP-tjes. Love Is Hell heet Adams Britse verzameling te zijn. Oorspronkelijk was Smiths gitarist Johnny Marr in gedachten als producer, maar uiteindelijk werd het John Porter, die The Smiths ooit produceerde. Net als het eerste deel staan er op het tweede deel op de internationale versie zeven nummers en twee extra. Zonder die vrij overbodige toegiften zouden de twee delen even onder het uur klokken. Net als deel één kent deel twee vijf sterke nummers - kom daar nog maar eens om in deze barre tijden! Opener My Blue Manhattan is meteen zo gepassioneerd gezongen, dat de sneeuw op de Big Apple bijna voelbaar is. Verder lijkt Adams via het klassieke I See Monsters Elliott Smith naar de kroon te steken. Op het fijnbesnaarde English Girls Approximately zingt Marianne Faithful op de achtergrond mee, en het gedragen Thank You Louise heeft een prachtige maar pijnlijke tekst. Het bluesy Hotel Chelsea Nights is net Adams versie van Prince’s Purple Rain. Toch begin je bijna te gaan geloven in complottheorie. Dezelfde platenmaatschappij die niet te beroerd was vorig jaar in te cashen op Demolition, notabene een verzameling outtakes, zou nu opeens normen en waarden gaan stellen? Een countrylabel dat ondermeer Willie Nelson, Johnny Cash en The Jayhawks onderdak biedt, kan zogenaamd een collectie depressieve liedjes niet trekken. Geloof jij het? Nee, het is gewoon een cynisch marketing complot. Drie albums genereren toch meer pers dan één, zeker met bovenstaand verhaal om sympathie te wekken voor de gekwelde artiest. Adams werkte na zijn afgekeurde album toch braaf mee aan de verzameling label outtakes op Lost & Found Volume 1. Commercieel gezien hebben de fans van Adams bewezen drie albums in korte tijd makkelijk aan te kunnen (Heartbreaker, Gold en Pneumonia, het album van zijn vorige band Whiskeytown verschenen ook kort na elkaar). Twee EP’s en een album genereren toch meer inkomsten dan twee albums… De veroorzaker van alle liefdeshel is trouwens singer-songwriter Leona Naess. Zij is zijn ex. Nu ze uit elkaar zijn, verkoopt Naess op haar website voor 17 dollar T-shirts met de tekst: ‘My X is a wanker’. En die lopen een stuk beter dan haar albums - maar dat terzijde. De titel van het vorige Leona Naess album was daarom ook bijna profetisch: I Tried To Rock You, But You Only Roll. Hoezeer Ryan Adams ook tegenwoordig de rocker uit probeert te hangen, zijn softe kant blijft sterker. Adams komt als watje gewoon stukken beter uit de verf.