Wesley Willis overleed vorige week op 21 augustus in een ziekenhuis in Illinois, waarschijnlijk aan de gevolgen van leukemie. Hij werd 40 jaar. Tijdens zijn korte leven nam hij meer dan 50 albums op die hij, vanuit een bak op zijn buik, verkocht. Willis leed aan schizofrenie. Acht jaar geleden besloot Willis dat hij rockster wilde worden. Hij kocht een goedkoop keyboard, schreef teksten en brulde die vervolgens over de demo van het orgel heen. Op het grootste deel van zijn albums staat dus, ongeveer 20 keer, hetzelfde liedje die hooguit in tempo van elkaar verschillen. In zijn teksten bejubelt hij zijn helden: meestal rappers, punkgrootheden en platenbazen. Daarnaast zong hij geregeld over zijn liefde voor McDonald’s en zijn haat jegens Sadam Hussein. Of Willis geniaal of gewoon gek was, is moeilijk te zeggen. Bij de een werkt zijn muziek op de lachspieren, de ander ziet het als werk van een gevoelig kunstenaar. In ieder geval is Willis een cultfiguur geworden: Rick Rubin bracht een album, geproduceerd door The Dust Brothers, uit op zijn label en ook Jello Biafra bracht er een paar uit. Maar de meeste platen verkocht hij dus zelf. Vijf jaar geleden ontmoette ik Willis in Chicago, in de bar waar hij om de hoek bleek te wonen. Ik wilde hem interviewen, maar doordat Willis zwaar onder de medicijnen zat, kwam er niet meer uit dan ‘plaat kopen?’ of ‘yeah, I like rock music’. Willis: een grote zwarte man op slippers, met een walkman op (“yeah, I like Insane Clown Posse!”), die af en toe tegen de bar in slaap viel. Later op de avond at hij alle kliekjes van de borden in de club op. Uiteindelijk viel hij op de grond in slaap en het koste hem zeker een kwartier om weer overeind te komen nadat hij weer wakker was. Naast zijn cd’s verkocht Willis ook viltstift-tekeningen van de skyline van Chicago. Als je iets van hem kocht, of als hij je aardig vond, wilde hij je een kopstoot geven. Gewoon, uit vriendschap.