Lief Club Lek Dagboek, …al bijna een week rookvrij en, om het met Dave van de hand en span te zeggen; I'm completely fooked. Als dit stoppen met roken is sluit ik me nog liever aan bij de resten van het leger van Saddam Hussein. Die gisteren overigens gelukkig weer niet op de gastenlijst stond. Wel aanwezig: mijn vriend(inn)en-club van de middelbare school, wat voor een met champagne doordrenkte sfeer zorgde, en een drankrekening waar ik heel wat platen voor naar de tweedehands moet brengen…Enfin. Maar wat zagen ze, die oud klasgenoten van mij? Een in de eerste presentatie al haperende Jaap Boots. Maar dat kwam omdat ik het programma met een nummer van Johnny Cash wilde opdragen aan Arie Get, hofleverancier van de hoofdstedelijke platen-nerds, die we diezelfde dag begraven hadden, en daar werd het me toch weer even te kwaad. Waarom moeten mensen toch altijd doodgaan? En waarom gaan de besten eerst? Kan God die Ed Kowalzyck van Live niet eens op komen halen bijvoorbeeld? Of Al Sahaf, die megafoon van Saddam. Nouja, die wordt waarschijnlijk 'as we speak' opgehaald :-(…Jammer, hij had leuk mee kunnen doen op het Leids caberet festival... Daarna sloeg de naald bij de nieuwe single van Seedling over….kut…zo'n show was het… Godzijdank was het interview met Raymzter wel geslaagd. Zijn optreden daarna, door ziekte van zijn bassist noodgedwongen zonder band, was minder. Hoewel Raymzter al zijn humor en publieksparticipatie-trucs uit de kast haalde, wilde de vonk niet echt overslaan….dat lag behalve aan de toch wat steriele muzikale begeleiding ook aan de belichting, die 'vastzat;' en door Oscar maar niet tot meeflitsen kon worden gedwongen…en toen hij hem eenmaal aan de praat had, werd het mooie stemmige optreden van Sukilove meteen ontsierd door een lichtshow die niet misstaan had bij Metallica….zo'n avond was het…maar goed, Sukilove was zeer op dreef en stelde niet teleur…alleen, waarom moesten al die liedjes weer over de liefde gaan?...snik. Maarja, het was zoals Pascal zelf in het interview zei: "ik heb ook een paar liedjes over snijbonen, maar daar zit het publiek niet op te wachten". Over rare snijbonen gesproken, die Kettel alias Reimer Eising uit Groningen, die kan er ook wat van. In het interview beet hij, geholpen door een verse chocomel, stevig van zich af. Als persoon was hij niet interessant. Het ging om zijn muziek. Zei hij. Zijn warme, electronische muziek, met daarin samples van schreeuwende buurmannen, kraaien en treinen. En daar kon hij vol vuur over vertellen. En hij had nog humor ook. "Wat ga je zodirect op het podium doen?" "Mijn e-mail checken." En zo zag het er misschien voor een buitenstaander uit, maar de minimale hectische bewegingen met de muis, en de zuchten van verlichting als hij weer een van zijn abstracte geluidssculpturen had voltooid spraken boekdelen: hier werd gewerkt. Niet dat dat iedereen opviel. De meeste mensen begonnen te keuvelen en mijn vriend(inn)en-club boog zich weer over de champagne. En ik…draaide met mijn vingers bij gebrek aan sigaretten en liefde. Het slotnummer van Hank Williams (ook voor Arie) bracht troost: "I saw the light, I saw the light, no more darkness, no more night, now I'm so happy, no sorrow in sight, praise the Lord, I saw the light…"