"Radio JXL, A Broadcast From The Computer Hell Cabin". Een grote plaat verdient een grote titel, zal hij gedacht hebben. En die hel, dat is Tom Holkenborg's studio aan de Brouwersgracht in Amsterdam. Hij is eindelijk ontsnapt aan de Pro Tools terreur. Net terug uit Los Angeles voor de opname van de videoclip met Solomon Burke, nu weer in Duitsland voor een aantal persdagen. De promo's van het conceptuele dubbel album gaan de wereld over. "Ik zie eindelijk weer eens daglicht." De line up is indrukwekkend. De internationale sterrenparade begint nog voorzichtig met Republica zangeres Saffron, maar daarna is het flink raak met Gary Numan, Chuck D, Solomon Burke, Terry Hall en Anouk. Het succes van A Little Less Conversation heeft hem schijnbaar veel interessante contacten opgeleverd. Maar Holkenborg wil wel duidelijk maken dat hij met de meeste vocalisten al aan het werk was voor de Elvis coup. "Het concept waar binnen het album valt heeft drie jaar in beslag genomen. Er gaat heel veel tijd overheen voordat iemand naar de muziek luistert en zegt wat hij er van vindt en je uiteindelijk gaat samenwerken. En als het liedje af is beginnen de contractuele onderhandelingen." Maar het onderhandelt natuurlijk wel makkelijker met zo'n hit in je achterzak. Voor Holkenborg is de artistieke drijfveer belangrijk. "Ik had geen zin om een album in elkaar te flansen on the back of the Elvis track, om daar mee te scoren. Want dan waren er veel makkelijkere manieren geweest. Dat was voor mij niet zo interessant. Er komen op dit moment te weinig platen uit die gewoon bestaan uit 12 of 14 goeie tracks. Doorgaans zijn het albums die heel 'hit driven' zijn of albums waar tracks in een soort 'random order' door elkaar staan. Ik ben zo'n enorme fan van wat bijvoorbeeld Pink Floyd heeft gedaan op hun albums. Hoe zij conceptueel nummers aan elkaar hingen en wat de rode draad dan was op zo'n album. De rode draad op 'Radio JXL..' is de produktie. Die is behoorlijk spacey, met veel galm, maar ook mainstream en hitparade vriendelijk en doet op veel fronten denken aan Leftfield's album Leftism uit 1995. "Dat je een nummer van Robert Smith na een nummer van Anouk kunt draaien en dat dat helemaal klopt, dat is al gek genoeg. Het is mijn idee van wat radio overdag zou kunnen zijn: wel dingen maken die meerdere mensen aanspreken, maar tegelijkertijd je ziel niet verkopen aan te commerciele en platte invalshoeken. Ik denk dat dat wel mogelijk is. " "Junkie XL is in eerste instantie mijn persoon, mijn visie op muziek. Ik werk veel samen met verschillende mensen, als producer, als artiest en als maker van muziek voor films. Het idee gaat verder dan de conventionele aanpak die tot denk ik drie vier jaar geleden heel goed heeft gewerkt: je bent een band, brengt een plaat uit en gaat de wered over in een busje om zieltjes te winnen. Dat concept is heel moeilijk houdbaar in deze tijd, met alle multimedia toepassingen die er zijn en de behoefte van mensen om op zoek te gaan naar dingen zij te gek vinden." "En als je optredens doet zoals Pinkpop dit jaar dan ga je iets heel speciaals bedenken. Dat is iets wat zo kostbaar is - ik ga daar met een liveband staan, veel vocalisten zullen daarbij zijn - dat kun je niet elke avond doen." Solomon Burke, Grant Nicholas (Feeder) en Saffron (Republica) komen in ieder geval, maar Holkenborg belooft nog meer verrassingen in Landgraaf. En mogelijk gaan we dat ook nog op de Engelse festivals V2000 en Reading doen. Drie tot vijf keer per jaar, hooguit." "Ik wilde graag een virtueel radiostation beginnen op het net. Voor de cd resulteert dat in 2 cd's: 3PM, met de vocale tracks, op de scheidslijn tussen popmuziek en dansmuziek. 3AM is avondradio, clubby tot en met full on techno." En op de website komt het derde album: 7AM. "Voor als je 's ochtends lekker wakker wordt, of na een avond stappen thuis komt. Het heeft chill out elementen en ook upbeat dingen." Er doen vooral veel oude helden van Holkenborg mee aan het album. Niet direct namen die tot de verbeelding spreken van het jonge danspubliek. "Ik wilde gewoon heel graag met die mensen samenwerken. Ten eerste is het zo dat als je op zoek bent naar nieuw talent het heel lastig is om daar doorheen te komen en vervolgens het ontzettend moeilijk is om mensen te vinden waar je wat mee hebt. Daar heb ik een paar van gevonden, en die staan ook op het album. Ik heb eigenlijk voor dit album heel brutaal de stoute schoenen aangetrokken en een lijstje van twintig namen gemaakt en gezegd : 'ik zou heel graag met deze twintig iets willen doen.' Tot mijn stomme verbazing maak je dan een track waarvan je denkt: 'daar moet die persoon op zingen' en je stuurt het op en bijna iedereen reageert daar positief op." Internationaal gezien heeft Holkenborg goede hoop, alhoewel hij - uit ervaring - voorzichtig blijft. "De response die ik krijg, met name in Amerika, Engeland en Japan is heel goed. Na de eerste plaat werd er van mij gezegd dat ik op de 'bandwagon' van de sound van Prodigy en Chemical Brothers sprong. Maar in de loop der tijd heb ik een sound ontwikkeld in mijn dansproducties en met name door het produceren van Sasha's album. Dat was een kroon op m'n werk. Sindsdien word ik gezien als een producer met een heel eigen sound en de mensen die ik tot nu toe heb gesproken zijn er verbaasd over hoe Gary Numan, Terry Hall en al die anderen klinken. Ze hebben allemaal dat Junkie XL jasje aan." Vorig jaar bracht Junkie XL op Lowlands al een set met veel vuurwerk, die voor een groot deel op de nieuwe nummers was gebaseerd. Het album zou toen al heel snel uit komen. Maar dat ging dus even niet door. "Als er zo veel mensen bij betrokken zijn is het moeilijk om te zeggen: 'ik stop hier en nu ga ik het uitbrengen'. Een week later belt de volgende persoon op: 'hé, ik heb m'n vocalen klaar'. Die wil ik er dan ook bij." Verder waren er problemen met platenmaatschappij Roadrunner over het wereldwijd tegelijk uitbrengen van de plaat. "Een puur technisch probleem, te saai om over te hebben, maar wel heel belangrijk." "Ik geloof er heel erg in dat bepaalde dingen moeten zijn zoals ze lopen. Je kan dat niet veranderen en het zal wel ergens goed voor zijn. Ik heb een aantal hele moeilijke en zware fasen gehad het afgelopen half jaar. Het feit dat de plaat uitgesteld werd, het feit dat er wat persoonlijke dingen aan de hand waren. Daar moet je gewoon doorheen. En aan het einde van de rit denk je: het heeft een reden gehad. Uiteindelijk is het nu klaar en kan het de wereld in. Drie jaar is gewoon heel lang om aan iets te werken en ik ben heel blij dat het nu eindelijk klaar is. Het is een groot document geworden, veel meer dan alleen maar een Junkie plaat."