Muzikant zijn is best moeilijk. Voor je eindelijk een keertje uit het oefenhok kunt komen –als dat al lukt- zijn de wildste haren reeds verspeeld en rest meestal niet zo gek veel tijd meer voor je als oude lul weer afgeserveerd wordt. Natuurlijk, ook voor ouwe lullen is vaak wel een publiek te vinden, een koopgraag publiek bovendien, maar toch wint de behoefte aan ‘street-credibility’ het hier meestal van een lucratieve afzetmarkt. Liever zonder boter op je brood op de voorkant van de NME dan met een champagneontbijt spelen voor een publiek vol grijze haren en paardenstaarten. Ergens tussen het hoogtepunt en de definitieve vergetelheid ligt nog wel de moeilijkste periode. Hoe gek mag je nog doen als je de dertig gepasseerd bent. Waar ligt de grens tussen ‘cool’ blijven en een vervroegde muzikale dood sterven omdat je gedrag enkel nog medelijden oproept. Caesar besloot dit gevecht deze week op het scherpst van de snede aan te gaan, en wel op de televisie ten overstaan van honderdduizenden kijkers. De band mocht bij Barend en van Dorp een liedje komen spelen, maar wel onder voorwaarde dat het de singel van het nieuwe album zou zijn. De rest van de plaat, die in tegenstelling tot zijn voorganger bij vlagen weer eens ouderwets uit de bocht vliegt, werd blijkbaar wat minder geschikt geacht voor de gemiddelde kijker van het programma. In plaats van het ingestudeerde I Know I werd op moment suprème het trashy C.I.A. ingezet. Met een aanklacht tegen de oorlog in Irak had het -god zij dank- niets te maken (over hoe je jezelf als artiest met het tonen van zogenaamd engagement het graf in kan helpen valt ook wel het een en ander te schrijven). Nee, de band was bezig met een anti-saai campagne. Een tweede jeugd zeg maar. Sommige mensen vonden het puberaal of laf. Anderen konden er de grap wel van inzien. Het grootste deel van televisiekijkend Nederland zal überhaupt niet door hebben gehad wat er gebeurde en hoogstens onaangenaam verrast zijn geweest dergelijk lawaai in hun favoriete televisieprogramma gepresenteerd te krijgen. Maar daar gaat het nu precies om. De band wilde mensen verrassen en is daarin op deze manier geslaagd. En waar is de rock en roll nu anders om begonnen. Bovendien, als je het als bandje voor elkaar krijgt Jan Mulder uit zijn vaak wat meewarige luisterhouding te krijgen -naar verluidt liep hij van de tafel weg omdat hij het niet trok- is dat natuurlijk sowieso een verdienste.