En de slimme mensen die gekomen waren hadden mazzel want het werd een gedenkwaardige avond. Onze nationale knuffelmarokkaan Raymzter (die overigens half Nederlands is) nam als eerste met zijn innemende persoonlijkheid plaats op de Club lek sofa. Hij gaf op eerlijke, innemende maar ook verstandige wijze antwoord op de vragen, die zijn VPRO Single van de Week (en Superclip bij TMF!) "Kutmarokkanen" oproept. Het interview werd nog leuker doordat de Amsterdamse wethouder van de PvdA Rob Oudkerk, die de term "kutmarokkanen" in feite introduceerde, zo aardig was om uit een vergadering weg te lopen om ons telefonisch tekst en uitleg te geven. Hij deed dat zo vaardig dat na afloop van zijn woorden spontaan applaus klonk uit de zaal -en dat was de eerste keer dat dat gebeurde in Club Lek. Het optreden van Raymzter en zijn side-kick Ali B. nam de laatste twijfels weg, want met zijn live(!)-band zette hij de boel zeer charmant op stelten. Vooral doordat de nummers (anders dan gebruikelijk bij de meeste nederhoppers) zeer goed in elkaar overliepen, en hij makkelijk meezingbare refreinen hanteert (Of Niet?!) kreeg hij de zaal vol Hollandse bleekscheten al snel op zijn hand. Hulde. Girls Against Boys zijn eigenlijk de rock-dinosaurussen van de Amerikaanse noise-rock. Al sinds 1988 zijn ze bezig (eerst als Soul Side) daarna als GvsB. Het merkwaardige is dat de band in al die jaren eigenlijk nog nooit een slechte plaat heeft afgeleverd, maar ook nog nooit een meesterwerk heeft gemaakt waardoor mainstream succes in beeld zou kunnen komen. Hun uitstekende live-reputatie bleef gisteravond, op nota bene het eerste concert van hun Europese toer, volledig intact. Terwijl vaste bassist/keyboardspeler en spelbepaler Eli Janney afwezig was, beukte GvsB strak door een korte maar goede set heen. Toch bleef na afloop bij uw gastheer een kleine grijze gedachte door het hoofd spoken: "het is allemaal wel strak en goed, maar waar gaat deze band nu eigenlijk nog heen?" Is het de urgentie die lijkt te ontbreken bij deze band, de afwezigheid van echt pakkende songs, of de toch een beetje voorspelbare vocale prestaties van zanger Scott McCloud? Tenslotte trad de Amsterdamse band King Me aan, die net hun derde cd "Keep It Here" hebben afgeleverd. Een cd die ik eerst terzijde had geschoven als niet relevant maar die bij nadere (ja ik geef het toe) gedwongen beluistering toch beter bleek te zijn dan gedacht. Helaas kon King Me, dat voor de gelegenheid met zeven man/vrouw was aangetreden het live niet waarmaken. Althans in de oren van uw gastheer, die bijkans huilend van audio-visuele depressie de zaal moest verlaten. Een groot deel van het publiek hoorde echter engelen zingen waar hij speenvarkens hoorde gillen en onthaalde King Me op een warm applaus. Blijft de vraag: wie zijn er doof, uw gastheer, het publiek of de muzikanten van King Me? Of alledrie?! (NB: Over deze column valt te twisten. Hij is geschreven op persoonlijke titel en weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de mening van de VPRO, haar medewerkers, het in de zaal aanwezige publiek, de man in de straat of de mensen in het land).