Natuurlijk zijn The Libertines briljant, maar dat ze de mosterd bij The Jam en The Buzzcocks halen is ook zo klaar als een klontje. Zeker, Radio 4 is geniaal, maar zonder The Gang Of Four had de band niet bestaan. Absoluut, The Coral maakt mooie muziek, maar het verzameld werk van The Inspiral Carpets was daarbij onmiskenbaar leidend. En helemaal mee eens, The Strokes zijn een zegen voor de wereld van de hedendaagse pop. Maar dat onder andere nummers van The Velvet Underderground en The Smiths model stonden voor het groepsgeluid is een gegeven. Is het erg dat een aantal van de meest opwindende bands van het moment zo overduidelijk leentjebuur bij het verleden spelen? Maakt het uit dat de geschiedenis weerklinkt in het geluid van nu? Nee, natuurlijk niet. Want dat hoort bij popmuziek. Zo nu en dan hoor je een geluid dat je nooit eerder hoorde, maar in de regel is popmuziek het wiel opnieuw uitvinden. Een geschiedenis die zich herhaalt. Steeds weer. Popmuziek is vaker dan wordt toegegeven teruggrijpen op het verleden. Het geluid van toen brengen met actuele invloeden en de flair van nu. Maar dat is niet erg omdat popmuziek ook over generaties en generatiegenoten gaat. Wie twintig is, wil leeftijdgenoten zien schitteren op het podium. Wie jong, enthousiast en bruisend van energie is, wil dat weerspiegeld zien bij zijn helden. Popmuziek gaat op de eerste plaats over het hier en nu. Maar muziek gaat over meer dan het hier en nu. Zonder geschiedenis geen toekomst. Zonder The Beatles geen Oasis, zonder Gary Glitter geen Add N To (X), zonder Jesus And Mary Chain geen Black Rebel Motorcycle, zonder Elvis geen JXL, zonder The Human League geen Miss Kittin, zonder The Cure geen The Rapture, zonder Nirvana geen The Vines en zonder The Rolling Stones geen The Hives. Popmuziek is een cirkel. Een eindeloos traject langs dezelfde route. Maar tegelijk een spoor dat nooit verveelt. Want enthousiasme, onbezonnenheid, arrogantie en pretentie blijven opwindend in de juiste dosering. Iedere generatie heeft recht op zijn eigen helden. Mick Jagger van The Rolling Stones, Johnny Rotten van The Sex Pistols en Liam Gallagher van Oasis; het zijn vergelijkbare grootheden in een andere tijd. Laat er geen misverstand over bestaan: een van de leuke dingen aan popmuziek is dat het om nieuw-nieuwer-nieuwst gaat. Die snelheid en vluchtigheid hebben hun charme. Het onbekende maakt bemind. Maar de manier waarop de wereld van de pop omgaat met artiesten die langer dan drie albums meegaan, die deugt niet. The Sugababes hebben de muziek van Gary Numan nodig om te scoren, maar de oudgediende van de new wave moet zichzelf tevreden stellen met kleine zalen gevuld met ouwe trouwe fans. Basement Jaxx gebruikt muziek van The Selecter om dansmuziek in goed verkopende pop om te toveren, maar als het ska-gezelschap rond Pauline Black Nederland aandoet, willen alleen zalen van het kaliber Hedon in Zwolle de band ontvangen. En in het jaar waarin Ash, The Jeevas en The Apers The Untertones coveren en The Strokes zonder bronvermelding een intro van de band jatten, komt het bericht binnen dat de kaartverkoop van de concerten van de Noordierse groep in Nighttown (6 december) en Paradiso (7 december) slecht op gang komt. Een grof schandaal. Want The Libertines mogen het beste album van 2002 op hun naam hebben geschreven, het beste album aller tijden komt naar mijn bescheiden mening nog altijd van The Undertones. Perfecter powerpop dan te horen op het album 'The Undertones' is nimmer geproduceerd. Popmuziek moet zich op de eerste plaats natuurlijk richten op de categorie nieuw-nieuwer-nieuwst. Da's leuk, da's spannend. Maar popmuziek moet zijn oude helden niet vergeten. Want popmuziek mag dan zoals beschreven een geschiedenis hebben, het ontbreekt maar al te vaak aan een geheugen. Klassiekers zijn er om te kennen, roots zijn er om te onderzoeken, de geschiedenis is bepalend voor de toekomst. Steun de namen van nu, maar vergeet de helden van toen niet. Dus prijs The Music de hemel in, koop alles van The Coral en zweer bij The Libertines. Maar kijk ook terug, graaf in het verleden. En begin simpelweg bij The Undertones. Ga naar Nighttown of Paradiso om de meesters van de pop aan het werk te zien. Eind jaren zeventig waren het tieners die met hun vrolijkmakende drie minuten klassiekers de ellende van Noord Ierland probeerden te vergeten. Inmiddels zijn het mannen van veertig, maar hun oude materiaal staat nog als een huis. Origineel zanger Feargal Sharkey mag dan niet meer van de partij zijn, nummers als Teenage Kicks, Here Comes The Summer en You've Got My Number spatten nog altijd van het podium. De klasse blijft in elke uitvoering overeind. P.S. Wil je controleren of ik gelijk heb, wil je zien of de muziek van The Undertones nog altijd indruk maakt? Abonneer je op de 3VOOR12-nieuwbrief, dan maak je kans op kaarten voor de optredens in Nighttown en Paradiso.