'Britse popmuziek zit in het nauw', dat nieuws haalde onlangs zelfs de Nederlandse kranten. De reden? In Billboard's Top 100 zou voor het eerst sinds 1963 niet één single van Britse makelij meer staan. Oké, het gaat niet zo lekker bij de grote broer als in 1994, het jaar van de laatste Britse invasie, toen de Britse video's MTV overspoelden en er wel veertig Britse singles in de Amerikaanse Top 100 stonden. Maar dat er totaal geen Brits product succesvol zou zijn in de Verenigde Staten is om diverse redenen gewoon niet waar. Ten eerste staat Craig David met zijn '7 Days' gewoon nog te pronken op nummer 28 in de Hot 100 Sales Chart. Sinds 1984 zijn de wegingsfactoren in Billboard's Hot 100 voor de verhouding radio airplay en verkochte aantallen drastisch veranderd in het voordeel van de radio. Volgens de oude wegingsregels zou Craig David met gemak nog bij de hotste honderd horen. Nog een reden waarom de bewering onzin is, is dat de platenindustrie de term 'signing' hanteert om aan te geven in welk land het marketing-brein zit. Voorbeeldje? Stel, de Rotterdammer Speedy J maakt een fijne technoplaat voor het Britse Novamute-label. Dan is hij in dat geval dus een Britse signing. Volgens die redenering is Kylie's kontje een Britse signing van het Londense Parlophone-label, hoewel La Minogue oorspronkelijk uit Australië komt. En haar 'Can't Get You Out Of My Head' staat wel mooi hot te wezen op 18. Maar wat dan nog, volgens de afgelopen maand bekend geworden globale cijfers is de totale singleverkoop in het relatief piepkleine Engeland maarliefst drie keer zo groot als in de VS. Het is 60 om 21 miljoen stuks in het voordeel van de Britten, tegen maar 5 miljoen in Nederland. Nee, waar in Amerika geld mee te verdienen is, is de albumverkoop, want die ligt weer vier keer zo hoog als in Engeland: 882 miljoen cd's in de USA, tegen 219 miljoen in de UK. En slechts 32 miljoen hier. Een kijkje in de album chart leert dat met Kylie Minogue op 30, Craig David op 81, Ozzy Osbourne op 97 en de Britse signings Enya op 48 en U2 op 55 de Britse eer nog best gered wordt. Zeker in het licht van het ontbreken van vele andere nationaliteiten in de bovenste honderd Amerikaanse albums. Naast de aanwezigheid van de Canadese Celine Dion en Nelly Furtado, de Colombiaanse Shakira en de Baha Men uit de Bahama's - overigens veelal geen locale signings - zijn het vooral Amerikanen. Nog zo'n teken dat Amerika de shock van 11 september nog lang niet te boven is. Nog even een kijkje in de nieuwe Britse hitparade. Zitten daar nog toekomstige export producten tussen? Met zes Britse acts in de top 10 biedt dat de nodige mogelijkheden. Denk alleen maar eens aan de slimme creatie van een kinderversie van S Club 7, de S Club Juniors op 2. Al blijft ook de Britse hitlijst er eentje met een gebruiksaanwijzing. Vorige week kwam Doves binnen op drie en nu staan ze 34. De forse duikeling komt omdat de winkels de single niet mochten nabestellen, en dus snel door hun voorraden heen waren. Maar de run op de single zorgde ook voor de onverwacht hoge binnenkomst vorige week. Nog zo'n krantenbericht dan tot slot: Sita succesvol in Duitsland, omdat ze daar op 83 zou staan. De onderste helft van de Duitse hitlijst is louter op airplay gebaseerd. 'Happy' dat de radio haar eindelijk draait, maar of de je de Duitsers daarmee zo ver krijgt Sita's single ook te kopen, is een tweede. Soms lijken hitlijsten net opiniepeilingen in verkiezingstijd.