Boy oh boy wat was ik weer vroeg wakker vanochtend. Niemand had me beloofd dat de jet lag minder erg zou worden met de jaren, maar dat hij steeds erger wordt vind ik wel helemaal onrechtvaardig. Ik was blijkbaar niet de enige, want in het conventiecentrum viel voor twaalven nog niets te beleven. Pas na een half uur in de Austin Chronicle staren kreeg ik in de gaten dat de zaak ook daadwerkelijk pas om twaalf uur openging. Een key note address van Robbie Robertson (ex-the Band) stond op het programma,en vervolgens tientallen panels, met Miles Copeland (ex manager van the Police), de verplichte journalisten van Rolling Stone, muzikanten en vertegenwoordigers van diverse platenmaatschappijen. Onderwerpen, wat denk je? Doet downloaden de industrie schade? Mogen artiesten zichzelf uitkopen als free agent na zeven jaar trouwe dienst? Brengt muziek blijvende schade aan de gehoor-organen? En vooral: does music matter after September 11? Bent u daar nog? Gaap gaap. Ook het exclusieve interview met Courtney Love zal ik aan me voorbij laten want dat is zaterdag en dan gaan we voetballen. Die panels horen erbij, maar ze zijn niet de beste kant van SXSW. Er kleeft een zekere zelfgenoegzaamheid aan deze affaires, zoals Austin uberhaupt een groot muzikaal dorp is in vele opzichten, of een cultural cul-de-sac zoals een lokale journalist het vorig jaar noemde. Neem de Austin Music Awards, waarvan de uitslagen vanochtend in de kranten stonden voor iedereen die, zoals deVPRO, gisteravond iets beters te doen had. Vier keer (vier keer!!, musician of the year, male vocals, songwriter, singer-songwriter) een eerste plaats voor Bob Schneider, wiens belangrijkste verdienste is dat hij met een b-actrice is getrouwd (Sandra Bullock, zegt dat jullie iets?) en van wie buiten Austin nooit iemand iets hoort. Terecht. In de afdeling dames al niet veel hoopvoller: daar gaan alle prijzen naar Toni Price, die best aardig is, maar ook beslist niet beter dan de dertien anderen die ik in haar dozijn kan noemen. Big in Austin… het klinkt alsof je het gemaakt hebt maar het tegendeel is vaak het geval. Gaat het wel goed met Austin? De inschrijving is 15% minder dan vorig jaar maar dat kan ook weer 9/11 redenen hebben. We zagen geen rijen bij de belangrijkste clubs vanavond. Ook niet bij wat elk jaar de leukste van alle private parties is, de Whatever Label Slobberbone Is Signed To This Year party in de Club de Ville. Maar dat komt omdat ze daar eigenlijk iedereen binnenlaten tot je je kont niet meer kan keren. Fantastische avond, onder de paraplu dus van New West die de zaak van de betere Americana en aanverwanten prima aan lijkt te pakken. Van goed (Stephen Bruton, Jon Dee Graham, Vic Chestnutt) tot fenomenale muziek van vooral Chuck Prophet en opnieuw Slobberbone (veel nieuwe nummers). Slobberbone had voor het eerst zijn aanhang van buiten de stad aangetrokken, en dat gebeurt niet zo vaak in Austin, dat je cowboys met kromme benen en naar voren getipte hoeden ziet headbangen op Texaanse rock&roll. Alles is geregistreerd en vastgelegd door de VPRO, ook de reunie van de Flatlanders, (Butch Hancock, Joe Ely en Jimmie Dale Gilmore) van wie in mei een nieuwe plaat verschijnt. Niet helemaal mijn muziek, maar voor de fans een sensatie. In mei in Night Train, all you folks out there in radioland! Iets minder Nederlanders dan normaal op deze party, maar dat kan te maken hebben met het feit dat er voor het eerst geen gratis barbecue was. Desondanks de onversaagde aanhang van NPI, Louis Behre op zoek naar nieuw talent voor Crossing Border, Country Gazette, Radio Purmerend, Munich Records, Robbie Klanderman etc. En oude Gonzo vrienden Jay Trachtenberg van KUT en Jim Yanaway (Howdy Holland!) niet te vergeten. Over KUT gesproken: we hadden vandaag in de studio James McMurtry (Larry’s zoon), een heel stugge man die werkelijk weigert succesvol te willen zijn maar wel een paar huiveringwekkend mooie nummers deed, en Clem Snide uit NY en omstreken. De zanger van CS had nog niet ontbeten toen hij om drie uur binnen kwam maar dat pakte goed uit want hij zeurde beter dan ooit, in Joan Jett of Arc (over zijn eerste sex-ervaring) en vooral in een tamelijk sensationele cover van Lynyrd Skynyrds Simple kind of Man (is dat de juiste titel? Ik ben te moe om het op te zoeken…) Nog twee aanvullingen op gisteren: er schijnt inderdaad een Den Haag in Texas te zijn, nu nog uitvinden waar… En zaterdag speelt er hier nog een Nederlandse band die ik over het hoofd zag, de Handsome 3some. Nader nieuws volgt. Het is nu godverdomme half een, jullie staan al bijna op. Tot morgen.