Hoewel er geen optredens zijn (als we de aan de Muzikantendag gekoppelde SENA Performers Night voor het gemak even vergeten), wordt ook op de Nationale Muzikantendag ‘t leukste tot het laatst bewaard. Want hoe leerzaam al die workshops en juridische adviezen voor muzikanten ook zijn, het traditioneel afsluitend demo-panel is en blijft toch favoriet. Zoals gezegd, dat is voor later. Eerst moet er wat worden opgestoken. Want hoe gezellig het ook lijkt in de Melkweg, de bezoekers zijn hier met een doel: verder komen als muzikant. En dus worden workshops en clinics goed bezocht. Of het nu gaat om de composities van Xander de Buisonjé - die vertelt dat als je geen concessies wilt doen, je niet in een negenkoppige band moet gaan spelen - of om de gebroeders Smeenk (van Gotcha!) die de ins en outs van het geluidsbewerkingsprogramma Protools doornemen. Overigens hebben de broertjes Smeenk een succesvolle formule uit de kast gehaald. Waar ze vorig jaar met Nicotine featuring Gotcha! de aandacht wisten te trekken, doen ze nu eigenlijk hetzelfde. De muzikanten van de funkband fungeren namelijk als studiomuzikanten voor de workshop. Luisteraars worden behalve op een lesje protools ook getracteerd op een kijkje in de keuken van de Haarlemmers. Zo maak je dus goede funkmuziek: inspelen, kopiëren, plakken, plakken, plakken en … plakken. Een eye-opener! Of op zijn minst een originele aanpak van de workshop. Iets minder soepel verloopt het bij de clinic van ex Urban Dance Squad gitarist René van Barneveld. Hij begint met een verontschuldiging want hij is onvoorbereid. Wat volgt is een gitarist die in het wilde weg praat en pas in de laatste vijf minuten de essentie van een clinic bereikt wanneer hij eindelijk zijn gitaar oppakt en speelt. Als Barnevelds uurtje voorbij is, bestoken geïnteresseerden hem met vragen. Hadden ze dat nou een half uurtje eerder gedaan, dan zou Van Barneveld er iets minder hulpeloos bijgehangen hebben. Wel weer lachen geblazen is het bij de workshop persberichten schrijven. Gespreksleiders Robbert Tilli en Jasper van den Dobbelsteen van NPI-tijdschrift Fret schuwen de lompe aanpak niet. “Kijk, zo moet het dus niet!” Maar de klas is leergierig en ging de confrontatie aan. Zo wil Ed Citroen - nee geen artiestennaam - wel eens weten wat er mis is met zijn persbericht. Hij is zo moedig om het aan de groep voor te leggen. Een bericht dat oogt als een krantenstukje, maar leest als een ‘in memoriam’. Ed snapt het niet. Zonder het respect voor Ed te verliezen, wordt hij met de grond gelijk gemaakt. “Leuk voor je, maar dit is geen nieuws. Dit is een bio.” En die komen over het algemeen inderdaad weinig in de krant. Tenzij je beroemd bent natuurlijk. Maar dat was nou net het probleem. Dan is het de beurt aan de band hip!jesus, zonder hoofdletters, met uitroepteken. “Die naam, dat zorgt gegarandeerd voor veel ellende?” oppert Van den Dobbelsteen, wiens eigen naam natuurlijk ook een behoorlijke hitpotentie uitstraalt. “Jesus!! Hmmm, zo ken ik er nog tien,” vult Tilli aan. Maar goed, het is een gegeven. Hoe krijg je het verkocht aan de pers, dat blijft de vraag. De band heeft wat te melden, dat scheelt: “We gaan in augustus naar Denemarken voor een kleine tour.” “Dus niet naar Lowlands?” stelt een deelnemer. De kop is geboren. Wat volgt is een discussie over kop en subkop, waarna Van den Dobbelsteen een verkapte aanbieding aan de band doet om een dagboek voor Fret te schrijven. Al met al in ieder geval voor hip!jesus een geslaagde les. Tijd voor het afsluitend demopanel. Tijd om je als zelfverzekerd beginnend muzikant bloot te stellen aan de leeuwen van de muziekindustrie, die je in de Arena die de Melkweg heet ten tonele voeren en je levend villen. Met commentaren als: “Dit meisje zingt aardig. Als daar eens een producer overheen gaat, kon het wel wat worden.” Uit respect voor de muzikanten, laten we de bandnamen hier maar achterwege.