Popjournalisten krijgen vaak niet langer dan dertig minuten de kans een artiest te spreken. Dertig minuten (en regelmatig minder) waarin je je spullen uit moet pakken, het ijs moet breken en tot de kern moet zien door te dringen. En dan ben je ook nog een van de velen die op een dag aan de geinterviewde voorbij trekken. Tijd dus voor een plan. Niet aankomen met het standaard lijstje naar aanleiding van een nieuwe cd, maar op pad met circa twintig kaarten. Daarop persoonlijke vragen. Opdracht: trek een kaart en geef zo eerlijk mogelijk antwoord. In Naar Eer en Geweten uncut het resultaat. Het interview. Datum + plek: 9 april 2002, kwart voor drie 's middags in een hotelkamer in het American Duur: 26 minuten en vijfendertig seconden Weggelaten en waarom: vrijwel niks Vooraf: Ik dacht: dit is geen makkelijke man. Een Brit. Uit Manchester. Beroemd. Meestal het recept voor een moeizaam gesprek met een vage, arrogante ster. Kanttekeningen bij het interview: Tja, wat moet ik zeggen. Ik vond hem charmant, innemend, vriendelijk en absoluut niet wat ik vooraf verwachtte. Soms wat zweverig, maar wanneer het over familiebanden gaat ook ontroerend. Opmerkelijk antwoord: Wat is jouw beeld van het paradijs? "In de Koran staat geschreven dat je in het paradijs ligt op banken. Overal stromend water, zingende vogels, bloeiende bloemen.Er is ook muziek, maar niet zoals wij dat kennen. Denk aan trillingen die je kunt voelen en horen."