Popjournalisten krijgen vaak niet langer dan dertig minuten de kans een artiest te spreken. Dertig minuten (en regelmatig minder) waarin je je spullen uit moet pakken, het ijs moet breken en tot de kern moet zien door te dringen. En dan ben je ook nog een van de velen die op een dag aan de geinterviewde voorbij trekken. Tijd dus voor een plan. Niet aankomen met het standaard lijstje naar aanleiding van een nieuwe cd, maar op pad met circa twintig kaarten. Daarop persoonlijke vragen. Opdracht: trek een kaart en geef zo eerlijk mogelijk antwoord. In Naar Eer en Geweten uncut het resultaat. Het interview. Datum + plek: 9 februari 2002 in de kleedkamer van Studio Desmet. Rond negen uur 's avonds na afloop van het optreden. Duur: 20 minuten en 30 seconden Weggelaten en waarom: wat schoonheidsfoutjes (kraakjes en tikken) Vooraf: Bij aankomst in Desmet werd duidelijk dat het gesprek pas na het optreden zou plaats vinden. Mijn eerste aanvechting was te bedanken voor de eer. Ik doe nooit interviews na een optreden. Het heeft geen zin. Artiesten zitten stampvol adrenaline, zijn euforisch, willen drinken, roken, hangen. Alles, behalve een serieus gesprek voeren. THIS IS THE BLUUEEES EXPLOSION!!! Dat dus niet. Kanttekeningen bij het interview: John was er klaar voor: hij ging op het puntje van zijn stoel zitten en greep mijn microfoon. Binnen het kwartier hadden we bijna ruzie. Na een tijdje kreeg hij door dat ik echt wilde praten. Duidelijk niet zijn favoriete bezigheid.... Opmerkelijk antwoord: Moet je lijden om te kunnen creeeren? "Het is een gedachte waar ik onder zucht. Ik weet ergens wel dat het niet waar is, maar het wordt je door de maatschappij opgedrongen. Daarom zoek ik het lijden op. Het is moeilijk om te leven. Ik vind het treurig dat de maatschappij wil dat haar artiesten lijden en dat men toekijkt hoe die mensen zich ten gronde richten."