'No stars, just talent'. Dat was het motto van de afgeslankte versie van Dynamo Open Air (slechts één dag in plaats van drie), die zondag 15 juli plaatsvond op het terrein van Bospop in Weert. Menig metalliefhebber pikte zaterdag echter al tweede dag van Bospop mee, waar traditioneel ook redelijk wat gitaargeweld op het programma staat. Zo ook 3VOOR12 medewerkers André Keij en Rico Jansen. Terwijl het terrein zaterdag langzaam volstroomde en menigeen genoot van het eerste zonnetje, overtroefde het Nederlandse Agitator met goed gespeelde, maar weinig innovatieve nu metal de agressieve nu metal van Raging Speedhorn (te rommelig) en de weinig spannende klassieke powermetal van Brainstorm (slecht geluid). De Nederlandse groep Silkstone zorgde met semi-akoestisch gitaarspel en breekbare popliedjes voor het eerste rustpuntje van de dag. Het eerste hoogtepunt van de zaterdag was het perfecte optreden van Pro-Pain, dat haar uitstekende mix van metal en hardcore loeihard, snel, strak en meedogenloos de tent inslingerde. De aanwezige gothics stonden toen al voor het hoofdpodium, waar het in middeleeuwse ridderkledij gehulde Duitse In Extremo de aandacht uiteindelijk niet vast kon houden. Moonspell deed het wat dat betreft een stuk beter, de harde gothic metal van de groep bleef tot het eind boeien. Na de klassieke symfometal van Big Elf deed de Zweedse band The Quill goede zaken met perfecte, strakke en niet te zweverige stonerrock. Het Ierse Blood or Whiskey (soort Dropkick Murphyís met minder punk en meer folk) was te tam, de Nirvana-coverband Australian Nirvana was slechts korte tijd leuk en de avant-garde doom metal van My Dying Bride verzoop in een slecht geluid. De veteranen van Suicidal Tendencies bewezen vervolgens dat zij nog niet met pensioen hoeven, Kane trotseerde een aantal biertray-gooiende grapjassen op professionele wijze en de sympathieke Ieren van Therapy? waren zoals altijd leuk. Slotact Bush steeg boven zichzelf uit en bewees met een uitstekend concert dat emotioneel geladen, bedachtzame rock niet saai hoeft te zijn. ZONDAG DYNAMODAG Het Bospopterrein bood zondagmorgen zoals verwacht meteen een ander beeld. Het begon al met de route er naar toe. Van afstand was aan de streep auto's niet zoveel bijzonders te zien, maar dichterbij waren de Dynamo-gangers te herkennen aan de zwarte kleding en de snoeiharde metal die uit de openstaande raampjes klonk. Ook bij de ingang van het terrein bepaalde de zwarte kleding van de vele metalheads het straatbeeld. Autumn (volgens velen de nieuwe Nederlandse gothic metal-belofte) opende de dag enthousiast en ook Dead Soul Tribe (degelijke groovy metal) en Hermano (de veelbelovende nieuwe stonerband van voormalig Kyuss-zanger John Garcia) leverden prima vistiekaartjes af. En terwijl de liefhebbers van de meer verfijnde klanken op het veld genoten van de inventieve progrock van Pain of Salvation, ging het publiek terecht uit zijn dak bij de ruige, vette metal van Peter Pan Speedrock. Nadat Biohazard op het hoofdpodium een degelijke mix van metal en hardcore had neergezet (alleen de lange monologen tussen de nummers waren irritant), betoverde Within Temptation (met gastoptreden van de gruntende Orphanage-zanger George Oosthoek) de menigte met haar sprookjesmetal. En bij de eerste tonen van de 'good old fuckin' rock & roll' van de Dropkick Murphyís gingen overal op het veld de voetjes van de vloer. De leukste act van de dag was intussen te vinden in de tent: de Canadese formatie Zimmers Hole, die wordt geproduceerd door multi-instrumentalist en beroepsgek Devin Townsend. De bizarre band speelde superstrakke, ingewikkelde metal en was gezegend met een flinke dosis zelfspot. Daarna was het de beurt aan meester Townsend zelf, die het publiek op een leuke manier verbaal provoceerde ('I hate your fuckin' ugly faces and I hate your fuckin' country') en met zijn band Strapping Young Lad (met dezelfde gitarist en bassist als Zimmers Hole) de oren van de bezoekers tot aan de pijngrens teisterde. En het bleef flink beuken op het tweede podium. Fintroll overtuigde met degelijke, vette metal, maar het orgelgeluid en de Finse volksmuziek-invloeden waren af en toe net iets te bizar. De ingewikkelde, zwaarmoedige metal van het Zweedse Opeth bleef steken in goede bedoelingen. Het Finse Children of Bodom, afsluitende act in de tent met invloeden uit werkelijk alle metalhoeken, was daarentegen verrassend goed. De legendarische Amerikaanse thrash-legende Death Angel voldeed op het hoofdpodium met haar energieke tweede en laatste reunie-optreden (de band ging begin jaren 90 uit elkaar en klom vorig jaar weer even op het podium in verband met een benefietconcert voor Testament-zanger Chuck Billy) volledig aan de hoge verwachtingen. Dynamo werd vervolgens op waardige wijze afgesloten door Max Cavalera en zijn band Soulfly, die de volhouders tracteerden op een indrukwekkende set met snoeiharde, vette tribalmetal. Beide dagen boden ondanks wat tegenvallers voldoende spektakel voor de aanwezige metalfans. En de gezellige drukte en de prima sfeer bewezen dat er voldoende animo bestaat voor een ouderwets driedaags Dynamo Open Air, dat volgend jaar in Nuenen gelukkig weer wordt gehouden. En hopelijk wordt het motto 'No stars, just talent' daar niet vergeten, want de relatief nieuwe namen zorgden dit jaar op de Dynamo-podia zonder meer voor de leukste optredens.