Volendam, vrijdag 22 februari - Theo van Scherpenzeel, aka Specs Hildebrand, is op weg van Jan Akkerman naar een volgende collegamuzikant. Het nieuws van de dood van een vriend brengt hem niet alleen van slag, het voert zijn gedachten ook terug naar de eerste ontmoeting. De studio van Arnold Muhren in Volendam, ergens in de jaren zeventig. Ene Golsteijn wil een aantal nummers opnemen, maar heeft geen muzikanten. Muhren vraagt of Van Scherpenzeel met zijn band deze vreemdeling uit de brand wil helpen. Het klikt. En het resulteert in een jarenlange samenwerking en vriendschap met Jip Golsteijn, muzikant, sportliefhebber, verhalenverteller, popjournalist. Eenmaal thuis van zijn rondje Volendam brengt de telefoon Van Scherpenzeel weer in het heden: "Ik zag hem voor het laatst tijdens een begrafenis van een wederzijdse vriend, een paar maanden geleden." De vriendschap stond na muzikale meningsverschillen tussen beiden op een laag pitje, maar was niet bekoeld. "Hij kwam recht op me af. Het was goed om hem weer te zien. Na afloop had ik het gevoel dat het ooit weer goed zou komen met onze muzikale samenwerking." Die hoop is nu vervlogen. Specs Hildebrand zal nooit meer met Jip Golsteijn op het podium staan. Jip Golsteijn overleed afgelopen nacht namelijk op 56-jarige leeftijd in zijn huidige woonplaats Amsterdam. "Een laatste linkse directe," zo omschrijft een verslagen Van Scherpenzeel het nieuws, verwijzend naar Golsteijns liefde voor boksen. Het enige dat hem nog rest is de verzameling niet afgemaakte muzikale schetsen waar hij samen met Golsteijn aan heeft gewerkt. "Misschien moet ik ze nu alsnog afmaken als eerbetoon." Zo begaan als hij lange tijd was met Specs Hildebrand, naam en faam maakte Nederlands eerste echte popjournalist natuurlijk met zijn interviews in de jaren zeventig voor de Telegraaf. Alle grote namen uit de popwereld vertrouwden hun gedachten toe aan zijn pen. Elvis, Jerry Lee Lewis, Tom Waits, Willy Nelson, The Beatles, allemaal spraken ze met hem. Of hij sprak met hen. Want in Golsteijns verhalen was hij immer aanwezig. Als persoon, als verhalenverteller. En meer dan dat. De opmerking van een collegajournalist dat Golsteijn meer rock 'n' roll was dan de meeste Nederlandse muzikanten, snijdt hout als je de geruchten over nachtelijke escapades mag geloven. Geen gerucht is het verhaal van Jerry Lee Lewis die hem in een dronken bui uit het raam van een hotelkamer liet bungelen, hem slechts vasthoudend aan zijn benen. Te vroeg, veel te vroeg, vindt Van Scherpenzeel: "Hij zou getekend hebben voor zo'n dood, maar dan op zijn 82ste, in Huize Avondrood." Vanavond zal de muziekvriend niet naar de radio luisteren, waar ongetwijfeld vele andere vrienden een keur aan anecdotes zullen serveren over de journalist. Hij pakt liever een sigaartje zoals Jip dat ook zou doen, een half oog op de Olympische tien kilometer schaatsen, die Jip vast en zeker ook zou kijken. En daarna misschien nog even luisteren naar Jips lievelingen Hank Williams, Willy Nelson en het boek der herinneringen afsluiten met Jips favoriet Stories We Could Tell van de Everly Brothers.