De anekdote van Mojo-directeur Leon Ramakers over hoe hij na afloop van een succesvolle aftrap van de Europese tournee van de Rolling Stones in 1982 bij een opkomende zon in volle tevredenheid een uur lang -in de regen- op de middenstip van het Feyenoordstadion heeft zitten nagenieten staat in schril contrast met de zakelijke sfeer van deze zevende Salon Fantasio, die als doel heeft duidelijkheid te scheppen in de vele verhalen die de rondte doen over dit bedrijf. Natuurlijk; romantiek slijt met de jaren en kleine bedrijfjes worden groot, maar achter de tafel zit wel een erg zakelijke Mojo-delegatie. Terwijl dit juist een van de meest gehoorde kritieken is op dit bedrijf; de rücksichtslosheid waarmee ze te werk zou gaan bij het veilig stellen van de monopoliepositie die Mojo heeft bij het boeken van concerten in Nederland. Een handicap tijdens de discussie is wel dat vele criticasters van Mojo’s werkwijze deze kritiek - bang voor de gevolgen - niet onder eigen naam durven te verkondigen. Maar ongeacht of de beschuldigingen waar zijn of niet; het zegt wel iets over hoe de macht van dit bedrijf (die het ontegenzeggelijk heeft) ervaren wordt. En dan helpt het niet om in ongeloof de schouders op te halen en te spreken van incidenten. Of te verkondigen dat muziek om emotie draait en als gevolg daarvan de emoties in de muziekbizz ook wel eens hoog oplopen. Misschien is Mojo’s gedrag wel gewoon inherent aan het zijn van een groot bedrijf. Zoals het ook logisch is dat elk groot bedrijf bijna vanzelf nog groter lijkt te worden en veel mensen ook graag tot een dergelijk bedrijf toetreden. Niet voor niets benoemen twee genodigden dit moment als de mooiste herinnering uit hun Mojo-loopbaan. En gelijk hebben ze. Want Mojo doet, dat moet gezegd, ook veel leuke dingen. Toch lijkt directeur Ramakers zijn mooiste tijd bij Mojo gehad te hebben. Zonder als een oude lul te willen klinken, is er volgens hem de afgelopen dertig jaar wel het een en ander veranderd. Van ‘zo maar wat doen’ heeft hij nu de dagelijkse leiding over een miljoenenbedrijf, inclusief de minder aantrekkelijke zaken die dat met zich meebrengt. Over anderhalf jaar wil hij zijn functie dan ook neerleggen. Velen lijken hierbij hun hart vast te houden, bang dat de Amerikaanse megapromotor Clear Channel, nu al voor honderd procent eigenaar van Mojo, zich ook inhoudelijk met de zaken zal gaan bemoeien. Maar met een beetje geluk zal Clear Channel zich in dat geval enkel nog op een aantal grootverkopende artiesten en evenementen richten, zodat de hele onderkant van de markt weer open ligt voor personen die met genoegen een uur op een grasveld in de regen gaan zitten. Niet wetend wat er komen gaat.