CLUB LEK 2/2/2000 DAY ONE Phelim Byrne hoorde als kind al zoveel Ierse traditionele liedjes van zijn vader dat hij op zijn 21-ste al zelf kon debuteren met de prachtige cd ORDINARY MAN, die bol staat van de prachtige liedjes c.q. verhaaltjes, op muziek en beat gezet met zijn drinkvrindje Donnie Hawtin en Mario Caldato (producer van o.a. Beastie Boys). De cd komt uit op het Massive Attack label Melancholik. Live bleek DAY ONE, zoals het duo heet, de beats thuis te hebben gelaten. Of dat zo'n goed idee was weet ik niet, want een waarlijk groot zanger is Phelim niet, en Donnie, die afwisselend de zes- en de twaalfsnarige gitaar beroerde, is bepaald geen, uh, nou noem 's een dwarsstraat...Noel Gallagher, Beck of Eric Clapton. De liedjes kwamen daardoor in Club Lek wat minder uit de verf, maar de onmiskenbare charme vergoedde veel, zo niet alles. Check de plaat voor je kijken gaat, zou ik zeggen. Check ook de plaat van de.. TROCKENER KECKS Want de Kecks zijn er in geslaagd om van hun 14e cd en nieuwe start te maken. De input van producer JB Meyers heeft van 'TK' een van de betere Kecks platen gemaakt, en gitarist Philip Tilli (ex Railroad Steel/Bartel Bartels) is een aanwinst. Geteisterd door griep kweet ook zanger Rick de Leeuw zich weer heel goed van zijn taak, namelijk knorrig maar grappig zijn in het interview en gepassioneerd zijn op het podium. Het publiek werd overtuigd en de vraag "De Kecks, bestaan die nog?" kon beantwoord worden met een volmondig: Nou en of. Gebleven zijn de soms wat 'therapeutische' teksten zoals ik durfde op te merken. Rick beantwoordde deze kritiek met een snedig: "Nou dan zul jij wel behoefte aan therapie gehad hebben, Jaap", waarmee hij in iedere geval de lachers op zijn hand kreeg. Misschien kan ik nog een keer met Rick in de clinch gaan tijdens een langer interview -zonder griep, en zonder publiek, misschien dat we dan de Keck-teksten eens aan een wat grondiger analyse kunnen onderwerpen. Het gejuich van het publiek om 'Nog een liedje' klonk nog lang na in mijn oren, en misschien moeten we de toegift die de Kecks toen deden ook nog maar eens laten horen in Het Lek. MICHAEL ROSE Is van de rastafari, ganja en Jamaica, dus het was een wonder dat hij überhaupt op kwam dagen. Natuurlijk wilde hij ineens weer niet zingen, maar een kopje thee en de uitnodigende Club Lek fauteuils deden een wonder. Het interview met de voormalig voorman van Black Uhuru verliep hilarisch, omdat Michael even zweverige als aanstekelijke theorieën over Afrikaanse stormen ontketende die ik alleen maar ademlos kon aanhoren, om daarna te concluderen dat Michael wel erg 'deep' ging. Grote grijns bij Michael. Ik had gehoopt op een iets minder vage Rose, maar ja, na twintig nummers in de Melkweg was dat misschien wat veel gevraagd. Gelukkig deed Michael nog wel een nummer samen met zanger Ryan en een md-speler, waarbij twee dingen opvielen: 1) wat een formidabele zanger Rose nog steeds is, en 2) dat hij wel erg ver van de wereld is/was, want Ryan moest hem een paar keer om zijn as draaien voordat hij door had waar het publiek stond. Die vonden inmiddels alles best en zo kwam een vrolijk einde aan alweer Club Lek 3 van deze eeuw. Tot de volgende week. Jaap Boots