De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over dat wat rond is: de oogst van glimmende schijfjes en het zwarte goud. Dit keer het debuutalbum van The Naked Sweat Drips – Psycho Sister.

De muziek

Sinds 2010 combineert de oorspronkelijk Boxmeerse formatie The Naked Sweat Drips intense psychedelische klanken met psychopathische teksten, gebracht met een dubbele gitaarattack, schreeuwende Hammondorgel en intense zang. De band maakt zelfbenoemde psycho-grunge, die doet denken aan het maniakale van Nick Cave, de groove van Queens Of The Stone Age en het schizofrene van Pink Floyd en wordt gebracht met veel branie en tomeloze energie. Het zeskoppige rockmonster heeft in Stefan Kollee een frontman uit duizenden. Niet alleen gezegend met een goede stem, maar ook de juiste ontvlambare podiumuitstraling. Het maniakale hoor je ook terug in de nummers van Psycho Sister.

Het album

‘Insanity Road’, de opener van de plaat, zet gelijk de toon. Psycho Sister belooft een helse rit te gaan worden en hieraan is geen woord gelogen. Bij het eerste refrein schreeuwt Kollee zijn stembanden al schor. Jimmi Vos gaat meteen los op zijn drumvellen, terwijl de gitaristen Winand Derks van de Ven en Kristian Strik aan elkaar gewaagd zijn. Soepel en stuwend is het basspel van Rick Veldkamp, terwijl Luc Jeuken met zijn Hammondorgel ook een hoofdrol opeist. The Naked Sweat Drips kunnen wel degelijk ook klein en duister klinken, zoals blijkt uit de eerste helft van het verslavende ‘The Lethe’, dat uitmondt in een heftige finale.

Het intense en rauwe ‘Framed’ is tot eerste single gebombardeerd, maar is niet eens het sterkste nummer van de plaat. Zo stond het geweldige ‘Gaining Entrée’ al op verzamel-lp Groeten uit Nijmegen 2. Knap hoe de band keer op keer een ongemakkelijke sfeer weet op te roepen. Niet alleen met de confronterende teksten, die handelen over waanzin, geestesziekten en verslavingen, maar ook met zware gitaar-, orgel-, bas- en drumpartijen die soms behoorlijk tegen de haren in strijken. Er is niks behaagzieks aan, maar de noodzaak van deze nummers staat buiten kijf.

Tijdens rustige passages is de dreiging van nieuwe muzikale uitbarstingen continu aanwezig, wat de plaat een vette spanning meegeeft. Voor iedereen die The Naked Sweat Drips ooit live aan het werk zag, zal in ‘Leap Taken’ gewoon voor zich zien hoe Stefan Kollee het uit zijn tenen haalt. Keer op keer ontsporen de nummers in een explosie van muzikale klanken. Zo begint ‘Into Sixths’ als een ballade van Nick Cave, maar sturen de gitaren het nummer al snel een stroomversnelling in, waar de gitaren, het orgel en de bas over elkaar heen vallen en een draaikolk van muziek creëren.

Groots is de ruim zeven en een halve minuut durende finale ‘Agony Abides’. Het is dan ook een prestatie van formaat van Jeroen van de Putte (o.a. De Staat), die de plaat met de band heeft opgenomen in de BigMouth Studio in Nijmegen en Pieter Kloos (o.a. Automatic Sam, Monomyth, Motorpsycho) die verantwoordelijk was voor de mastering, dat de plaat van The Naked Sweat Drips de live sensatie benaderd.

Het oordeel

The Naked Sweat Drips hebben jaren aan hun sound geschaaft, zowel live als in de studio. En dat betaalt zich uit, want het in een prachtig felgekleurde hoes gestoken Psycho Sister is de mijlpaal en meetlat voor waar de band nu staat. Een volwaardig album met donkere teksten, die neigen naar psychopathisch, meer dan tot nu toe gewend en die de zwartste kant van de samenleving laten zien. Het resultaat dat precies weergeeft wat je kunt verwachten bij een liveshow van The Naked Sweat Drips. Dit soort bands met zo’n urgentie zijn er niet zo veel in Nederland. Dus wij moeten dit zeskoppige rockmonster heel erg koesteren.

Psycho Sister is zowel op cd als op lp uitgebracht.