Sólstafir, Arc, donderdag 23 juli
'We come from the land of ice and fire!' Het vuur klonk vanaf de eerste gitaaraanslag door. Er was flink wat publiek op de IJslandse band afgekomen en zij werden niet teleurgesteld. Het optreden boeide van het begin tot het einde en vormde daarmee een waardige afsluiting voor deze Fortarockavond.
Het concert
De act
De IJslandse heavy metalband Sólstafir is opgericht in 1995. De naam betekent 'crepusculaire stralen', de 'zonnestaven' die je ziet wanneer de zon door een gat in de wolken valt. Waar IJslandse muziek met haar ijle sirenezang vaak weidse landschappen en dromerige vergezichten oproept, zorgt Sólstafir met zijn ruige zang en snerpende gitaarwerk voor een donkere ondergrond van Scandinavische progrock met psychedelische invloeden, duister en tijdloos.
Zij laten zich inspireren door de oeroude en tijdloze kracht van vulkanen, Arctische sneeuwstormen en de zwarte zandwoestijnen van hun land. De bandleden zien eruit als Vikingen: lang haar, vlechtjes, baarden en veel leer. De riem van het gitaar van leadzanger en gitarist Adalbjörn (Addie) Tryggvason wordt gevormd door een IJslands paardentuig. Addie is een van de oprichters van de inmiddels vier man sterke band. Hun meest recente album Ótta (Acht) is opgebouwd als een oud-IJslands systeem van tijdmeting (Eyktir), waarbij elk nummer een tijdsspanne van drie uur bestrijkt, gerekend vanaf middernacht.
Het moment
De band speelt gedurende de hele set goed in op het publiek, maar bij het laatste nummer lijkt het alsof ze liever tussen het publiek willen kruipen dan op het podium staan. Balancerend op de rand van het podium, soms op zijn knieën of half liggend bespeelt Addie Tryggvason zowel zijn gitaar als zijn publiek.
Het publiek
Het publiek houdt van Sólstafir, en Sólstafir houdt van zijn publiek, dat massaal is toegestroomd en voornamelijk bestaat uit hipsters, zwartgeklede tieners en oudere jongeren. Kortom, het typische fortarockpubliek. De sfeer is fantastisch, er ontstaat weliswaar een moshpit maar die houdt heel vriendelijk rekening met de omgeving en er wordt niet met bier gegooid.
Het oordeel
Eigenlijk is er geen minpunt te vinden. De show liep gesmeerd van begin tot eind met een fraaie afwisseling van Engelstalige hardrock en IJslands gezongen mysterieuzer werk. Het hoogtepunt was het lang uitgesponnen ‘Goddess of the Ages’. De hiermee opgewekte stemming is een mooi begin van de nacht.