2. Kendrick Lamar op Lowlands
Lange tijd zag het er naar uit dat Kendrick Lamar ons land aan zich voorbij liet gaan. En dat terwijl ie een van de meest tot de verbeelding sprekende albums van het jaar gemaakt heeft. Uiteindelijk hengelde Lowlands hem alsnog binnen, en met zijn super strakke band maakt Kendrick het totaal waar. Een van de belangrijkste stemmen uit de popmuziek, met een zeer overtuigende show.

3. Róisín Murphy op Down The Rabbit Hole
Wat een heerlijk chique verkleedfeestje geeft Róisín Murphy op Down The Rabbit Hole. Het ene moment met stijlvolle, beige jas, het volgende met gigantisch doodeng masker en dan weer met sexy jurkje. Muzikaal duikt ze geregeld de diepte in met groovende, elektronische disco, en zo weet ze de tent om te toveren tot een nachtclub waar sluitingstijd niet bestaat.
Nog te zien: 3voor12 Presenteert: 20/11 Klokgebouw

4. Roy Ayers op Dekmantel
Het was spannend of het optreden van de oude soulfunk legende goed zou uitpakken. Zou het techno-publiek het begrijpen? En zou de 74-jarige vibraphonist de energie nog wel hebben voor een optreden? Alle zorgen blijken al snel ongegrond. Samen met zijn band funkt hij met gemak alle jonge DJ’s naar huis, met onweerstaanbare spacegrooves. Hij danst zelfs, ondanks een versleten heup. De langgerekte uitvoering van Everybody Loves The Sunshine laat defenitief de zon doorbreken in het Amsterdamse Bos.
 

11. Oscar & The Wolf Down The Rabbit Hole
Max Colombie is het ultieme idool voor deze tijd, met zijn soulvolle stem, een gezicht als uit een meisjesboek en een hoop fijne sentimentele dansliedjes in zijn broekzak. Zwierend over het podium pakt krijgt hij keer op keer iedereen mee. Naast uitgelaten dames en heren die hun hartjesogen strak op het podium gericht houden, staan er ook opvallend veel stelletjes in het publiek elkaar verliefd aan te kijken. Ze hadden het allemaal ongetwijfeld al best gezellig, maar Oscar & The Wolf laat bij iedereen nog een extra vonkje overvliegen. Iedereen verliefd op elkaar, op Oscar en op de Wolf.
Nog te zien: 3VOOR12 Presenteert: 13/11 Heineken Music Hall 

13. Run The Jewels op Woo Hah!
Woo Hah! haalde dit jaar waarschijnlijk de sterkte hiphop-line-up op Nederlandse bodem ooit naar Tilburg. Er waren te veel topshows om op te noemen: grote naam Big Sean trok het meeste publiek. Maar bij topduo Run The Jewels spat het plezier én het engagement het meest van het podium: Killer Mike schudt de ene na de andere soepele move uit zijn corpulente lijf, en zaken als racistisch politiegeweld worden door hem en El-P nu eens echt aan de kaak gesteld in toptracks als Close Your Eyes (And Count To Fuck). 

14. John Coffey op Pinkpop
Natuurlijk was er dat biertje. De prachtige boog en de soepele slok die de werld over gingen als het coolste dat je ooit hebt gezien. De mensen op de eerste rijen hebben ook echt gezien wat er gebeurde, of toch in elk geval een klein beetje. Maar ook los daarvan deed punkband John Coffey uitstekende zaken op Pinkpop. Hun show was energiek en grappig, met als hoogtepunt twee enorme ballonkunstwerken die in een wall of death verslonden werden. 

 15. The Libertines op Best Kept Secret
Voor de beste Libertines-ervaring moet je naar het midden. Daar waar de handen omhoog gaan, waar af en toe een crowdsurfer naar beneden dwarrelt. De band speelt Death On The Stairs, en een jongen danst met zijn vriendin. Ze kan eigenlijk nauwelijks op haar benen staan, hij loodst haar tussen de grote mannenlijven door. En daar staan twee jongens met een volle baard, hun handen in elkaars nek. Oog in oog hobbelen ze door de moshpit heen. The Libertines zijn een band van mannenliefde en kameraadschap. Van samen in een microfoon zingen, en van achteloos een gitaar vangen die met een boog over de schouders gesmeten wordt.
De songtitels stonden al in de rij om gebruikt te worden als kop van de Libertines-recensie. What A Waster. What Became Of The Likely Lads. Maar het werd toch die andere: Pete en Carl zijn weer de ‘boys in the band’.

16. The Love Triangle op Lowlands
Wat een geweldige set draaien de drie Amsterdammers. Er is avontuur in overvloed maar het is altijd funky en warm. 'De house heeft er zojuist weer vijf jaar bijgekregen,' schreeuwt een danceveteraan in mijn oor. Hij heeft gelijk. Het is dankzij dit soort jongens dat de dance telkens nieuwe impulsen krijgt, spannend blijft. Het gouden uurtje zit ergens rond half vier, als een nog niet uitgebrachte John Talabot-remix van Jamie xx wordt gevolgd door Tame Impala’s 'Let It Happen'. Op zich al gedurfd, maar ze draaien hem bovendien helemaal. De volle acht minuten. Laat het maar gebeuren. Als daarna een 'Billie Jean'-edit, Mylo en Armand van Helden volgen, is het pleit definitief beslecht. De grijnzen op het podium worden breder, The Love Triangle heeft Lowlands in zijn zak. De telefoon zal komende tijd waarschijnlijk roodgloeiend staan.

21. Savages op Into The Great Wide Open
Ze moeten er wel voor werken, de vier van Savages. Hun postpunk, die klinkt als jaren aan opgekropte agressie, paranoia, verveling, angstaanvallen en jeugdtrauma’s, is dan ook bijzonder heftig voor het normaliter oh-zo-gezellige Sportveld van Into The Great Wide Open. Uiteindelijk schudt zangeres Jehnny Beth het publiek wakker door twintigmaal “come closer” te commanderen en uiteindelijk al krijsend over de hoofden van het publiek te lopen, zich in de mensenmassa te laten vallen en over de menigte heen te rollen. Vanaf dat moment komt Savages zo dichtbij dat het pijn doet.

 22. The War on Drugs op Down the Rabbit Hole
The War On Drugs zijn nog veel beter geworden dan vorig jaar. Zowel de show op Le Guess Who?, Mayday als het optreden op Best Kept Secret worden vanavond ruimschoots overtroffen. Dit is bovendien het eerste optreden in de Hotot dat volledig zuiver klinkt, en dat met de toch niet makkelijk te mixen geluidsmuur van Granduciel en co. Vooral de frontman gaat helemaal los met zijn effecten en wie even door de lagen dromerige noise heen prikt ontdekt in elk nummer fraaie details. De fretloze baslijntjes in het kalme ‘Disappearing’ bijvoorbeeld, of de saxofoondrone in de overweldigende toegift ‘Your Love Is Calling My Name’. Vanaf nu mag het een zekerheid heten voor de middelgrote festivals van deze wereld: je kan The War On Drugs zorgeloos als hoofdact neerzetten. Whooeeew!

23. Hercules & The Love Affair Milkshake
Je kunt veel zeggen over Milkshake, maar veel écht noemenswaardige optredens zijn er niet. Op één na. Primetime reedt Hercules & Love Affair aan. De groep rond New Yorkse DJ Andy Butler brengt met twee vocale krachtpatsers ouderwetse house, die door het aanstekelijke enthousiasme en de kwaliteit van de songs nergens gedateerd voelt. Ze weten zelfs tijdens een wolkbreuk de meest fanatieke dansers aan het podium gekluisterd te houden. Terwijl de kitscherige discoblazers naar een hoogtepunt werken, gooit een jonge jongen in doorschijnend schooluniform al dansend zijn been in zijn nek. Nog eens, en nog eens, want elke keer beginnen de omstanders harder te joelen.

24. Four Tet op Dekmantel
De Brit begint zijn set met Lata Mangeshkar, de Bollywood-zangeres die ook zijn laatste album zegende met haar stem. De Brit is de laatste jaren uitgegroeid tot een vaste waarde in de dj-wereld, mede door zijn originele platenkeuze en zijn enorm muzikale sets. Vandaag bouwt hij zijn set geduldig op. Hij zet voor het eerst aan met een Holden-remix van Andre Kraml, scoort met zijn eigen Glassbeadgames en haalt zijn vaste truc uit: eerst de Nigeriaan William Onyeabor, direct erna die track van Daphni met een Onyeabor sample erin. Spannende platen, helemaal gecombineerd met grime, of zelfs een commerciële kraker van Pryda, een van Eric Prydz' aliassen. En alles voelt bovendien volstrekt logisch. Hoe dat kan? Waarschijnlijk is Four Tet de enige die je dat kan uitleggen. 

27. New Wave op Appelsap
Hoe vaak deed New Wave Drank & Drugs precies live op Appelsap? We weten ’t niet meer precies, zo heerlijk chaotisch verliep de show in het Flevopark. Een zooitje ongeregeld, met al gauw een man of 15 op het podium weten we niet waar te kijken, maar juist daar gaat een gigantische kracht vanuit. We voelen de grond letterlijk onder de voeten trillen, zozeer is de show gaande. Het hoogtepunt? Een piepklein blond manneke, hoogstens een jaar of tien, dat álles woord voor woord meezingt, waar nodig de teksten druk ondersteunend met gebaren. Nee, de impact van New Wave is niet te onderschatten.
Nog te zien: o.a. 6/11 Effenaar, 13/11 Metropool, 26/11 Bibelot, 27/11 Gebouw T, 3/12 Oosterpoort, 4/12 Hedon, 17/12 TivoliVredenburg, 18/12 Patronaat 

28. DJ Koze op Voltt Loves Summer
Voltt voelde dit jaar een beetje als een schizofreen festival: de organisatie had overduidelijk zijn best gedaan om spannende namen als Tin Man en The Field in de kleinere tenten neer te zetten, maar het publiek kwam vooral voor de grote namen op het hoofdpodium. Ook DJ Koze kon niet rekenen op een volle tent, maar wat een geweldige set draaide de Duitser. Nog niet eerder deze zomer viel Jamie xx' Gosh zo lekker. 

29. Flying Lotus op Down The Rabbit Hole
De producer uit L.A. overtreft zichzelf op Down The Rabbit Hole: zijn show is visueel zo overweldigend dat het even duurde totdat je doorhebt wat hij allemaal aan het doen is. Niet dat dat überhaupt heel makkelijk te volgen is: in een soort gigantische doorzichtige speaker weeft hij bass, jazz en wat niet al aan elkaar, om er daarna uit te springen om een blokje Captain Murphy-tracks te rappen. Het breekt de hele show, en natuurlijk kan hij ook nog even vlaggen met zijn Kendrick Lamar-producties. En Queen, uiteraard.

30. Vince Staples op Woo Hah!
Van alle jonge, frisse Amerikaanse rappers op Woo Hah! maakt Vince Staples het meeste indruk. Eerder dit jaar bracht hij de ambitieuze dubbelaar Summertime '06 uit, het is pas zijn debuutalbum. Live toont hij zich in de gloeiend hete hal bovendien superenergiek. Het duurt dus niet lang tot Woo Hah! hard ging op de spannende beats van Loca of de harde gangsta van Get Paid. En tussen die tracks door ratelt hij in bijna hetzelfde tempo door, wat maar weinig reactie oplevert. "Verstaan jullie me eigenlijk wel?" ​
 

31. Caribou op Lowlands
Zo zie je wat een jaar kan doen: toen Caribou vorig jaar op Best Kept Secret stond, zijn nieuwe album vers in de winkels, was het allemaal nog wat flets. Nu niet. In tegendeel. Vooral het eerste deel is ongelofelijk meeslepend. De emotionele elektronische muziek van Dan Snaith wordt door vier man band helemaal live gebracht, met behoud van zijn dansvloercharme. Aan het eind van de set komen dan ook nog Can't Do Without You en Sun in een lange krautrockversie. 

32. Los Piranas op Into the Great Wide Open
Waarschijnlijk zijn er heel wat minder mensen in Nederland die ooit van Los Piranas gehoord hebben, dan dat er vrijdagavond laat bij het bospodium van ITGWO staan. De obscure Colombianen maken dan ook muziek waar je niet doorgeleerd voor hoeft te hebben, maar die wel goed weird en eigenwijs klinkt. Het leukste feestje van Vlieland.
 

33. Alabama Shakes op Down The Rabbit Hole
Het komt uit haar tenen. Elke keer weer zie je de halsaderen van Brittany Howard aanspannen bij de kreten die ze slaakt, de gilletjes die ze kirt en het gefluister dat daartussendoor komt. En haar ultieme strot komt keihard binnen op Down The Rabbit Hole. Ook de rest van soul/rock ’n roll-band Alabama Shakes is gegroeid als band, met die wat gelaagdere tweede plaat Sound & Color. Alleen jammer dat ze de hit Hold On overslaan en de grote tent nét een maatje te groot is.
Nog te zien: 3voor12 Presenteert: 7/11 Paradiso, 8/11 Oosterpoort, 17/11 013 

34. Ariel Pink op Best Kept Secret
Een van de meest curieuze figuren uit de Amerikaanse indierock is tegenwoordig een ervaren podiumdier, die zijn band kan sturen op een zeldzame balans: super chaotisch en toch gedreven en opzwepend. Zelf is ie wonderlijk om te zien, en zijn band zit ook nog eens vol met zeldzaam charismatische muzikanten. Een van de kleine verrassingen van Best Kept Secret.

35. Major Lazer op Lowlands
Lowlands maakte nogal wat verstokte oude Lowlands-gangers boos door Diplo en zijn vrienden het afsluitende slot in de Alpha aan te bieden. De muziek zou te plat zijn, Diplo zou slechts op play drukken, of het zou eigelijk niet eens als muziek door mogen gaan. Wie er bij is, op zondag van Lowlands, denkt er vast anders over. Los van smaak weet Major Lazer het aller, allerlaatste beetje energie uit de Lowlandsgangers te persen. Natuurlijk met hits, maar ook met de vreemdste breaks, de lompste bassen, en tegelijk briljante popmelodieën. En dan kregen we er nog een record hoeveelheid aan confetti, vlammenwerpers, danseressen, CO2-kanonnen, bij ook. En dan hebben we het nog niet eens over het leukste verrassingsoptreden van het weekend: Mr Polska en Ronnie Flex mochten even helemaal haussa wausa op de mainstage gaan.
Nog te zien: 3/10 Heineken Music Hall

36. Johannes Brecht op Studio Stekker
De producer uit Stuttgart nam tijdens de studioweek zijn nieuwe album op in Kytopia en primeurt het op Studio Stekker festival met een volledige liveband. Zelden zie je elektronische muziek zo perfect geïntegreerd met akoestische instrumenten. De warme technonummers worden perfect aan elkaar verweven, nergens valt de band stil. Het besef van tijd lijkt volkomen te verdwijnen. De ideale festivalact is geboren.  

37. Father John Misty op Lowlands
Is het nou een act of niet? Father John Misty is de pseudoniem van Joshua Tillman, die zich na een korte tijd als drummer van Fleet Foxes omtoverde tot de grootste rotzak van de folkrock. Maar is The Father een alter ego, of een personage, of is 'ie nou echt zo'n eikel als op het podium en in zijn songteksten? Hoe het ook zit, Tillman is een excentriekeling van de puurste soort, en ook nog eentje met mooie songs. Zijn show is een waar evenement, maar wel een evenement dat leuker is als je van te voren je huiswerk hebt gedaan. Als je zijn albums al hebt geluisterd en zijn teksten kent, geniet je dubbel van zijn sarcastische attitude en zijn uitgesproken performance. En als dat je allemaal niet aanspreekt, kun je maar beter alsnog blijven kijken om die sterke liedjes niet te missen.
Nog te zien: 5/3 Paradiso

38. Big Sean op Woo Hah!
Kanye-protegé Big Sean is van al die klinkende namen op de bill van Woo Hah! toch wel de grootste. Van voor tot achter staat de lange hal op de Tilburgse Spoorzone gevuld. Zijn geluid is net een tandje gladder en commerciëler dan gemiddeld op Woo Hah!, met af en toe een harde dancehallbeat puur voor het effect en glijers als One Man Can Change The World op het repertoire. Maar hij zingt hem fraai en de bangers (Blessed, I Don't Fuck With You) zijn gelukkig ook nooit ver weg.

39. Balthazar op Lowlands
De open podiumopstelling in zwart-wit met kleine stages aan weerszijden oogt slim. Door op die kleine podiumpjes te gaan staan kunnen accenten gelegd worden. Zonder veel apparatuur tussen publiek en band is beter zicht en een grotere aanraakbaarheid. Daar is over nagedacht, maar dat viel ook te verwachten door een land met een grote toneelreputatie. Het intro van de recente single 'Bunker' is extra mooi met violiste Patricia Vanneste in een glansrol. Haar meerwaarde ligt niet alleen op de bandfoto’s, maar ook op het muzikale vlak. Tokkelend op haar viool krijgt ze later de tent in trance. Oudere nummers uit de set komen er met verve uit: Balthazar rijpt. Het zou zonde zijn als deze uitstekende muzikanten voor eeuwig onder de radar moeten blijven. Nog een klein zetje, en ze zijn kaas-uit-het-vuistje. 
Nog te zien: 3VOOR12 Presenteert: 30/10 013, 1/11 Muziekgieterij, 3/11 Annabel, 4/11 Doornroosje, 6/12 De Oosterpoort, 7/12 Patronaat, 8/12 TivoliVredenburg

40. PAUW op Lowlands
De X-Ray op Lowlands wordt betoverd door Twentse de psychrockers. Het avontuurlijke 'Shambhala' wordt integraal uitgevoerd. Voor even wanen we ons in het mythische koninkrijk dat ze bezingen. Eigenlijk is acht minuten niet genoeg: dit nummer zou nog uren mogen duren. De visuals verdienen een eervolle vermelding: de psychedelisch gekleurde wolken vormen een goede gids bij de muzikale trip.