Alabama Shakes, Down The Rabbit Hole Hotot, zaterdag 27 juni 2015
DTRH15: Alabama Shakes heeft weleens meer bloed gezweet
Maar Brittany Howard heeft nog altijd de ultieme strot
Gisteren stond Alabama Shakes nog op het hoofdpodium van Glastonbury voor een massaal publiek met paraplu’s en regenjacks. Vandaag staan ze in de grote Down The Rabbit Hole-tent terwijl de avondzon flink doorbroeit. Bij opkomst blijkt dat het witte bloemengewaad van frontvrouw Brittany Howard in ieder geval de overeenkomst is. Zij is de frontvrouw waar het allemaal om draait.
HET CONCERT:
DE ACT:
Alabama Shakes was in 2012 dé hypeband op SXSW. Even daarvoor had niemand nog van het gezelschap uit Athens, Alabama gehoord, maar sindsdien heeft de indrukwekkende strot van Brittany Howard al op vele plekken geklonken. De bluesy soulvolle rockband bleek veel meer dan een hype te zijn. Ze leverden met Sound & Color een van de beste platen van 2015, die heerlijk zompig klinkt.
HET NUMMER:
Niet ‘Hold On.’ De grootste hit van het debuut is al enige tijd afwezig op de setlists, terwijl wat mindere broeders wel de ruimte krijgen. Gelukkig wordt niet zo met recente singles omgegaan, zoals ‘Gimme All Your Love.’ Mooi, hoe het gezelschap klein aanvangt en de soul van Howard de ruimte krijgt. Ook mooi, hoeveel gevoel ze daarna in de subtiele gitaaraanslagen legt. Geweldig, hoe het nummer naar de finale explodeert.
HET MOMENT:
Dat Howard goed bij stem is laat ze al horen bij openers ‘Hang Loose’ en ‘Rise To The Sun’ van het debuut, maar de eerste echte uitspatting volgt daarna. De schreeuw waarmee ‘Future People’ opent. Allemachtig, wat is het toch een zegen om die frontvrouw los te horen gaan. Er staat een persoonlijkheid voorop het podium. ‘I want you to feel me,’ zegt ze. Ja, háár voelen we wel.
HET PUBLIEK:
Bands die mikken op feestvreugde kunnen op Down The Rabbit Hole op een volle tent rekenen, maar het wat credible segment, kijkt vooral in hoofdtent Hotot tegen veel planken aan. Het is minder dan de helft gevuld bij Alabama Shakes. De aanwezigen geven de frontvrouw heel veel hoorbare liefde, maar de muziek van de band wordt vrij bewegingloos binnengehaald.
HET OORDEEL:
De bandleden staan in een halve cirkel om epicentrum Brittany Howard heen. Er is achtergrondzang meegenomen - één man, twee vrouwen - die soulvol met die Howard-strot vermengt. Uitbundig zijn de muzikanten niet, na het optreden weten ze precies hoe hun nagels eruit zien. Maar de deels geblondeerde frontvrouw neemt veel voor haar rekening. Howard heeft een vriendelijke uitstraling en speelt ook nog eens verdienstelijk gitaar. Maar Alabama Shakes komt niet helemaal over zoals het zou moeten. De Amerikanen missen het snerende, het allervuilste, het donkerrood lekkende bloed. De bluesy kant klinkt wel lekker zompig, maar de echte snik zit vooral bij de frontvrouw vandaag. De Motown-achtige ballads werken beter. Het vocaal gedreven ‘Over My Head’ is een knap een-tweetje tussen Howard en het achtergrondtrio. Maar toch, na dat vuil zwetende Sound & Color en met de live-reputatie van de Amerikanen in gedachten, had het wat meer mogen dampen. De band kon het niveau van de frontvrouw vandaag niet bijbenen.