Savages, Into The Great Wide Open Sportveld, vrijdag 4 september 2015
ITGWO15: Savages komt zo dichtbij dat het pijn doet
Post-punksensatie gaat fysieke band aan met publiek
Drie jaar geleden stond postpunksensatie Savages al eens op Into The Great Wide Open. Naar verluid waren ze bloednerveus. Nu zijn ze terug, op het hoofdpodium, terwijl de nacht valt, met een angstaanjagend sterke set. En wanneer daar aanvankelijk wat lauwtjes op gereageerd? Dan schud je het publiek wakker met fysiek contact.
HET CONCERT:
DE ACT:
Savages klinkt, ook vandaag, als jaren aan opgekropte agressie, paranoia, verveling, leed, angstaanvallen en jeugdtrauma’s die er in een explosie van een uur uitkomen. Best wel nare herrie, dus. Middelpunt is de welhaast manische zangeres Jehnny Beth (die overigens daadwerkelijk Camille Berthomier heet), die als een duiveluitdrijver over het podium zwalkt. Het geheel vrouwelijke viertal viel al op met debuutalbum Silence Yourself uit 2013, dat de postpunk van Joy Division en Siouxsie and the Banshees verenigt, maar dan nóg wat neurotischer naar het heden getild. Nog dit jaar moet er een nieuw album uitkomen, waarvan de band ook maar meteen vijf nummers speelt.
HET NUMMER:
Zullen we er daar maar eentje van kiezen, dan? The Answer heeft bijna jazzy drums, I Need Something New is dwingend en intens en Evil heeft een spookachtige hook (je raadt het al: “Evil, evil, evil!”), maar het meest memorabel is Adore. Het begint als een bedwelmend traag nummer dat van een jonge Nick Cave en zijn Bad Seeds had kunnen zijn - de deliverance van Beth heeft overigens wel wat van de zijne. Het refrein is dan weer onverwacht poppy inhaker, maar het eindigt met een manisch gescandeerd mantra “I adore life”, dat ze alsmaar blijft gillen alsof ze met schip en al ten onder gaat.
HET MOMENT:
Ja, het publiek lijkt dat aanvankelijk behoorlijk ongezellige takkeherrie te vinden en staat wat nukkig toe te kijken hoe Beth haar demonen uitkotst. Tot irritatie van Beth, en op tweederde van de set besluit ze dat het genoeg is, Ze klimt midden in het nummer tegen de barrier aan en kijkt een voor een intens de mensen vooraan in de ogen. “Come closer”, commandeert ze minstens twintigmaal, terwijl ze keihard de handen vastpakt van wie er maar dichtbij genoeg komt. Om vervolgens al zingend over het publiek heen te lopen, zich te laten vallen in de menigte en over de hoofden heen te buitelen.
HET PUBLIEK:
Vanaf dat moment komt het binnen, zo hard dat het pijn doet. Bij de oude post-punkers die Joy Division nog uit de eerste hand hebben meegemaakt, maar ook bij de blowende gastjes en jonge meisjes met bloemetjesjurken die per ongeluk vooraan staan. Er ontstaat een gigantische pit, mensen beginnen te crowdsurfen en gillen alles mee dat Beth scandeert.
HET OORDEEL:
“Don’t let the fuckers take you down”, is het laatste dat ze schreeuwt. “Don’t let the fuckers take you down! DON’T LET THE FUCKERS TAKE YOU DOWN!” En zo is het. Angstaanjagend goede show, die zo dichtbij komt dat het pijn doet. Bij het publiek, maar aan de natte ogen te zien ook bij de bandleden wanneer ze na de show met z’n vieren buigen.