Paaspop 2019 Tusky: Strak, goed en uiterst ‘moshbaar’
Wat is er een betere zondagmiddagbesteding dan een show van Tusky? Gitarist en frontman van de band Alfred van Luttikhuizen vraagt het de zaal. Antwoord komt er niet echt, gejoeld wordt er zeker. ‘Tof dat jullie hier zijn, maar weten jullie wel dat de Heideroosjes ook spelen?’. Aan de Heideroosjes hebben de bezoekers van de Jack Daniel's stage geen behoefte. Tusky, dat is wat ze willen horen.
De band, die ontstaan is vanuit een tweetal leden van John Coffey speelt stevige en harde muziek. De met tatoeages bekladde artiesten geven de zaal geen moment rust. Terwijl de keiharde punk rock uit de instrumenten rolt verschijnen er her en der moshpits; grote én kleine.
Tusky noemt zichzelf de vriendelijkere versie van John Coffey. Toch lijkt het op elkaar, het is allebei punkrock, allebei hard, maar de teksten gaan over diepere onderwerpen: liefde, vrouwen. Maar dat de teksten soms zoetsappig zijn betekent niet dat de band dat ook is. De mannen zijn hard en punk en nemen zichzelf vooral niet te serieus: bassist Christoffer van Teijlingen spuugt in de lucht en vangt de spuug netjes weer op.
25 minuten voor de afgesproken eindtijd krijgen we te horen dat er nog maar twee nummers zijn. Dat is jammer, de set van Tusky is strak, goed en uiterst ‘moshbaar’. We moeten ophouden met Tusky labelen als de helft van John Coffey. Tusky is gewoon Tusky.