Album van de Week (23): Jacob Alon

‘Het mooie aan het weefsel van queerness is dat het ons verbindt — niet alleen via pijn, maar ook via liefde,’ vertelde Schotse folkbelofte (en tevens onze nummer 1 op showcasefestival Eurosonic Noorderslag) Jacob Alon ons in een interview. Die zin blijft hangen — niet alleen als gedachte, maar ook als sleutel tot het begrijpen van diens debuutalbum In Limerence.

Na een korte maar allesverslindende poging om arts te worden, belandde Alon in een depressie. Het leven dat hen dacht te moeten leiden bleek beklemmender dan die kon dragen. Pas toen Alon alles losliet en zich stortte op muziek, vond hen ademruimte — en uiteindelijk zichzelf. Queerness vormt de ruggengraat van Alon’s werk, niet als statement, maar als vanzelfsprekend gegeven. Diens teksten raken aan schaamte en zelfacceptatie, aan wat het betekent om te bestaan in een wereld waar je niet altijd in lijkt te passen. In het nummer ‘Liquid Gold 25’ zingt Alon eerlijk over de duistere kanten van de queer hookup cultuur: ‘This is a place where love comes to die.’ En op ‘Confession’ klinken herinneringen van het lange proces waarin Alon diens queer identiteit leerde accepteren: ‘We'd drink ourselves naked, swallowing the shame.’ Toch is er niets opzichtigs aan hoe die thema’s worden gebracht. De queer identiteit is geen esthetisch schild, maar een levend onderdeel van de emotionele kern van het album.

Niet alleen thematisch, maar ook muzikaal gezien is het album doordacht en gelaagd. In Limerence is een wonderschone verzameling van eigenzinnige akoestische gitaarpartijen. Alon’s tokkelstijl op open akkoorden klinkt als een fluisterend gesprek met zichzelf. In ‘Fairy in a Bottle’ hoor je hoe drie getokkelde gitaren om elkaar heen dansen, ieder met een eigen contour, maar vervlochten in één beweging. Alon’s stem, fragiel en tegelijk doordringend, doet bij vlagen denken aan het indrukwekkende bereik en de emotionele kracht van Jeff Buckley en echoot de introspectieve diepte van Sufjan Stevens en Adrianne Lenker.

Jacob Alon werd dan misschien geen dokter, maar biedt met diens muziek alsnog steun en heling. In Limerence is geen theoretisch manifest, maar een intiem verhaal dat troost biedt aan wie zich buiten de lijntjes bevindt. Zoals Alon zelf zei in ons interview: ‘Hoe ver verwijderd je je ook voelt van een wereld van acceptatie, ze wacht op je.’ Die woorden vatten precies samen wat het album is: een uitnodiging om jezelf te vinden en te omarmen, ook als de wereld nog niet helemaal klaar is om je te ontvangen.