A La Carte met Steve Rachmad: ‘Ik ben trots dat ik er nog steeds ben’ A La Carte met Steve Rachmad: ‘Ik ben trots dat ik er nog steeds ben’

‘Ik weet het eigenlijk niet meer. Wat het ook was, het is niet blijven hangen. Ik ben in elk geval absoluut geen lezer. Ook geen manuals van apparaten.’

Hoe krijg je al die gear dan onder de knie?
‘Youtube! Ik kijk tutorials op allerlei gebieden. Niet eens alleen over elektronische muziek, maar ook over hardrock en algemenere technieken. Ik ben al zo lang bezig, maar heb me bijvoorbeeld nooit geïnteresseerd in compressie. Ik ben met Youtube alles aan het oppakken dat ik de afgelopen twintig jaar heb overgeslagen.’ Hij wijst naar een alternatieve vraag op het A La Carte-menu. ‘Misschien is dat mijn rare gewoonte.’

Voelt het nog steeds hetzelfde als toen je als tiener uitvogelde hoe de taperecorder werkte?
‘Het is nu wel anders. Ik heb me lang niet verdiept in het digitale gebeuren. Ik was een hardware guy. En ik wil dingen nog steeds laten klinken zoals ik het gewend ben in de analoge wereld. Dat vind ik best moeilijk, met zoveel plugins en al die dingen. De oneffenheden in de sound kun je niet nabootsen. Veel mensen die produceren staren zich blind op grafieken. Dan mis je het gevoelsniveau.' 

‘Absoluut. Ik draai nog steeds veel muziek uit de jaren negentig. Sindsdien is het met name voor de artiesten verpest. En dan doel ik op het verdwijnen van fysieke platen en cd’s. De streamingdiensten die dat hebben overgenomen gaan echt niet eerlijk te werk. Ik kwam die vraag tegen bij de A La Carte met Carista: ‘Waar stoor je je aan in de muziekindustrie?’ Mag ik die ook beantwoorden?’

Je mag van mij eten wat je wilt.
‘De oneerlijkheid van hoe wij worden uitbetaald, of eigenlijk: niet worden uitbetaald. De opbrengst van tien cd’s is vele malen hoger dan duizend streams. Alsof we als artiesten ruled out zijn. Ergens geef ik toch de computer de schuld, die heeft dat mogelijk gemaakt. Vroeger waren er ook sketchy dingen aan de hand, maar dat was allemaal nog wel te achterhalen. Er zijn wat artiesten – ik zit er ook mee te spelen – die hun spullen niet meer op Spotify zetten. Maar ze hebben ons bij de ballen: je wil je muziek aan de man brengen, dus haal je het er niet af.’

‘Het is nu even moeilijk. In mei is mijn relatie na negen jaar uitgegaan, ik zit nu in een nieuwe fase en dat is even wennen. Ik ben uit balans, emotioneel en gevoelig. Overgevoelig. Nu moet ik leren om alleen te zijn en daar vrede mee te hebben. Ik heb altijd lange relaties gehad en ben vanuit het ouderlijk huis direct gaan samenwonen. Ik ben nooit langere tijd alleen geweest.’ 

Heb je een aanleg voor zelfisolatie?
‘Jazeker. Ik ben altijd een loner geweest, of het liefst lekker in de muziek bezig. Dus dat is op zich niks nieuws. Maar er was wel altijd iemand. Ik moet nu weer met mezelf zijn in de muziek, zonder dat er iemand op me wacht als ik naar buiten kom. Uiteindelijk is muziek maken mijn safe space. Dat is voor mij het belangrijkste.’

‘Tijdens corona draaide ik met Dimitri b2b in de Marktkantine. Dat was de vreselijkste set ever, want iedereen moest zitten. Je komt binnen en iedereen zit daar in de zaal aan tafeltjes alsof het een grand café is. Volgens mij mocht je één minuut staan en dan moest je gaan zitten. Ik kon dat moeilijk handelen. Je voelt de energie van de mensen, ze willen wel maar mogen niet. Ik heb toen gezegd: ik doe dit nooit meer. Het gekste wat ik ooit heb meegemaakt in dj-land.’

Dus toen ben je maar heel veel muziek gaan maken?
‘Oh, ik was echt all over the place. Ik heb wel vier of vijf albums gemaakt, en dan nog twintig tot dertig losse EP’s. En dan tel ik al die opzetjes helemaal niet mee natuurlijk. Ik heb nog zoveel projecten liggen die ik moet afmaken… Ik moet me echt gaan focussen. Dat is wel het makkelijke van een computer: als je nu even geen zin hebt in dit project, dan pak je een andere. Alles staat klaar. Dat is de toekomst: analoge dingen die digitaal oproepbaar zijn. Het beste van twee werelden. Maar dat duurt nog wel een jaartje of tien.’

‘Ja, dat kwam op een bepaald punt in 2016. Ik kwam net uit een slechte relatie en het ging minder goed met me, dat kan een trigger zijn. Het is misschien gek voor mensen om dit te horen – tenzij je dit ook hebt meegemaakt – maar ik zag mezelf vanuit de derde persoon, en zag dat ik was veranderd. Ik gedroeg me anders, ik reageerde anders, ik voelde me raar. En toen ben ik gaan uitzoeken wat dat was. Iemand stuurde me een stukje over punten van een spirituele ontwaking en ik las dat en het was net of het voor mij geschreven was. Het was letterlijk waar ik doorheen ging, ik voelde meer verbinding met de wereld. En dat je allemaal één bent en dat soort dingen. Het is gewoon een bepaalde plek in jezelf die rust vindt, en een duisternis die verdwijnt. Een voorbeeld: ik kon heel goed naar de meest bloederige series op Netflix kijken, maar dat kan ik nu niet meer. Mijn binnenste laat het niet toe.’ 

Hoe vertaalde die spirituele ontwaking zich naar je muziek?
‘Voor sommigen is het een conspiracy, maar ik maak geen muziek meer op 440 hertz. In geen enkele spirituele frequentie is dat een voorkomende tuning. Er zijn gekke theorieën over, maar je kunt het ook gewoon zien op van die video's waarop ze water en zand laten trillen. Op 432 hertz krijg je mooie vormen, op 440 zie je dat het verstoord is. En het gaat ook om ons lichaam: wij zijn 70% water. Als we genieten van de muziek die we horen, en die is allemaal op 440 hertz, is dat een verstoring die een kleine irritatie opwekt. Ik zie het bijna als een massahypnose.’ 

Is die standaard van 440 hertz dan bij toeval gekozen, of zitten daar kwade geesten achter?
‘Dat is dus de conspiracy. Er zijn verhalen over dat het zo is bedacht om mensen uit de spiritualiteit te houden. En anderen zeggen weer wat anders. Maar als je gewoon naar de bewijzen kijkt, water en zand, dan zie je dat verschil. Los van de conspiracy, of die nou waar is of niet. En ik heb zelf ook een test gedaan, en kon de kleine oneffenheden voelen. Alsof je naar buiten kijkt en er ineens een vitrage voor het raam wordt getrokken.’ 

‘Ik ben nu al een paar jaar mijn muziek aan het retunen, zodat ik wel het gevoel heb dat ik de juiste frequentie naar de mensen stuur. Ik doe het vier omhoog – eigenlijk naar 528, maar op de schaal kom je dan op 444. 528 is een spirituele frequentie die staat voor DNA- reparatie, en wordt daarvoor ook gebruikt in laboratoria. Een geleerde noemde het laatst the frequency of love. Nou, toen was ik om.’ 

‘Mijn manager Manuela zegt al 22 jaar dat ik live moet gaan. Maar ik had er nooit interesse in. Toen vroeg Jochem [Speedy J] of ik wilde langskomen [voor de live-jamsessies van Stoor, red.] en zei ik meteen ja – het was corona en ik wilde alles wel proberen. Ik weet de eerste keer nog goed: Luke Slater was een week ervoor geweest, en die had een 24-kanaals mixer laten staan. Uiteindelijk had ik tijdens de live jam elf kanalen 808, en twee synths… Ik stond daar echt van: “Oh my God, waar zit wat?!” Ik was helemaal lost.’

‘Ook als ik draai is het allemaal spontaan, en bereid ik niks voor. Soms maak ik een intro, dan denk ik nog aan wat daarna kan komen, maar dat zijn dan de enige twee. Daarna zie ik het wel. Ik leg wel eens twee tracks op, zonder te weten welke het wordt. Dan kan ik niet kiezen, en besluit ik op het laatste moment. Met Benny heb ik ook niets afgesproken voor Dekmantel. We gaan puur af op de kennis die we na dertig jaar over elkaar hebben, ook al zien we elkaar amper. Ik wil wel kijken of we elkaar een beetje kunnen oppeppen. Een moeilijke plaat opzetten… maar hij kan overal mee overweg. Je kunt hem niet op de kast jagen. Hij is Benny, haha!’

‘Vroeger zag ik echt altijd mensen sky high gaan, en dan bleef ik een beetje achter. Tot ik na verloop van tijd ging inzien dat ik gewoon in een minder steile lijn zat. Maar nu ben ik er nog, en de rest is er niet. Of niet meer zo sterk of whatever. Daar ben ik best trots op: dat ik er nog steeds ben en mijn ding doe en kan doen.’

Hoe is dat je gelukt?
‘Ik denk dat ik trouw ben gebleven aan mezelf en met mijn hart erin zit, puur muziek. Het zakelijke is voor mensen die daar goed in zijn, die doen dat voor mij. Veel mensen zijn bezig met sociale media, likes… Een cameraploeg om je heen, terwijl je nog helemaal niet zo bekend bent, die je zelf inhuurt om anderen een idee te geven. Maar dat is hoe het nu werkt. Ik ben te old school om dat te doen.’ 

De vraag 'Heb je weleens het gevoel dat je de boot hebt gemist?’ stond op het menu. Wat als ik die nu alsnog stel?
‘Vroeger misschien wel, toen ik ambitieuzer streefde. Ik zag de fees bij anderen omhoog gaan, of ik hoorde wat zij verdienden. Dan dacht ik: ‘Oeh…’  Maar toen zag ik in dat dat niet het doel is. Ik ben blij dat ik daar vanaf ben. Doen wat je leuk vindt, waar je gelukkig van wordt, is zoveel meer relaxed. Niet te veel kijken naar anderen.’