Sophie Straat met punkopera naar Noorderslag
Samenwerking met Metropole Orkest: een EP met één nummer van een kwartier
Wat krijg je als je Valensia’s orkestrale progrockklassieker ‘Gaia’ kruist met punk uit de kraakpanden van de jaren tachtig? Kan dat überhaupt? Jazeker kan dat, wel in het brein van Sophie Straat, die samen met het Metropole Orkest een EP maakte die bestaat uit één nummer van dertien minuten. De EP heet Gebroken Spiegels, naar een feministische film van Marleen Gorris uit 1984 over sekswerkers. ‘Ik heb al mijn hele leven keuzestress. In Vrankrijk vonden ze me mainstream, in Trouw een alto, ik kon gewoon niet kiezen. Ik heb ook niet per se gekozen: ik ga een punkopera maken. Alles wat hierin zit stond op mijn lijstje van dingen die ik wilde maken.’
Dat past inderdaad wel in het beeld. We leerden Sophie Straat kennen in de coronatijd met protestsmartlappen over gentrificatie. Sindsdien maakte ze al rock, punk, elektropop. Zo’n beetje elke nieuwe release is totaal anders, maar de rode lijn is duidelijk: Sophie Straat schrijft en zingt over de domheid van de mensheid. ‘De wereld staat compleet in de fik, en dat heeft te maken met het feit dat mensen bang zijn voor de ander, en kortzichtig met hun eigen belang bezig. Dat noem ik dom, ja.’
Gebroken Spiegels is in feite een reeks portretten van mensen, van een onschuldige baby tot een dronken toerist tot een sekswerker. ‘Het zou ook één verhaal kunnen zijn, maar dat is aan de luisteraar. Het begint in elk geval bij de geboorte van een kind, en de gedachte dat zo’n onschuldige baby misschien ongelukkig kan worden, en daardoor iets kan worden waar je het totaal niet mee eens bent, een fascist bijvoorbeeld. Dat vind ik een beangstigend idee, en het houdt mij wel tegen een kind te willen. Ik denk daar meer over na dan over de carbon footprint van een kind, zoals je dat weleens hoort. Mijn eigen ervaring is ook: hoe ouder ik word, hoe slimmer ik word, hoe meer ik van de wereld begrijp en hoe kutter ik alles vind.’
Hoe dit alles in een punkopera terecht kwam vraag je? Kwestie van contact opnemen met de mensen van het Metropole Orkest, en die zagen het zitten. ‘Toen ik het eerste arrangement binnen kreeg schrok ik me dood. Het moest punk zijn, maar ik was bang dat het heel truttig zou worden. Maar ik bleef luisteren en vind het nu bijzonder dat zo’n samenwerking tot stand is gekomen. Ik erger me niet meer aan de pracht en praal, ik vind het mooi!’