PP25: Pinkpop gunt Claude douze points
Zelfs het vuurwerk is schattig
Popzanger Claude heeft een stormachtige tijd achter de rug in de capsule die Eurovisie heet, en dat betekent tegenwoordig vrijwel automatisch een uitnodiging voor Pinkpop. Stralend van oor tot oor en in zijn netste jasje staat de Congolese Nederlander over het veld uit te kijken. ‘Twee jaar geleden bracht ik mijn eerste nummer uit, nu staan we hier, ongelofelijk.’
Dat nummer is ‘Ladada’, geschreven met de meester van de Nederlandstalige oorwurm, Arno Krabman. Claude bewaart hem vandaag voor het laatst. Het is nog steeds goed voor een uitbarsting van vrolijkheid met zijn simpele mix van Frans en Nederlands en een universeel refrein. Maar Claude heeft meer van dat in petto, met Zapp-popliedjes als ‘Layla’ (ga je met me mee, ja), ‘Ecoutez-Moi’ en een knipoog naar zijn roots in 'Lelo Toko Bina'. Een jaar geleden nog bestond zijn halve set uit covers. Daarvan is alleen zijn grote held Stromae overgebleven. Bij 'Parler Français' gaat vast een shot confetti de lucht in, gevolgd door een schattig stukje siervuurwerk.
Eigenlijk is alles aardig en schattig aan Claude, zelfs als hij perfect articulerend praat over de donkere kant van het leven. Zelfs als hij ‘Vas-Y’ opdraagt aan de zieke Freek klinkt hij vriendelijk en goed gemanierd. Je zult hem niet horen zeggen: ‘Godver, die kloteziekte, het is gewoon niet eerlijk. Fuckerdekutfuck.’ Zeg nou zelf, het eerste woord dat je in het Nederlands leert IS toch klote, zeker met zo'n naam. Het contrast met rock ‘n roll beesten Amyl & The Sniffers, die na hem op het Noord Podium staan, kan niet groter. En daarmee zet Claude meteen de toon voor de dag.
HET MOMENT:
‘Wat het leven betreft’, zegt Claude na zijn emo-ode aan Freek, 'dat kan soms raar lopen.’ Het is natuurlijk de aanzet tot zijn Songfestivalhit, ‘C'est La Vie’, het liedje dat hem een BN'er maakte. Eerlijk is eerlijk, het is geen echte stand-out track: het is niet raar, niet over de top, het is niet vernieuwend, er zit geen verhaal in dat je tot het bot raakt, zelfs al gaat het daar in principe wel over. Claude zingt immers over het vinden van zijn plek nadat hij hier als vluchteling kwam, het is een dialoog met zijn jongere ik. Maar ook dit voelt niet als een struggle, het voelt als een glimlach. ‘Wie krijgt de twaalf punten?!’, vraagt Claude na afloop. ‘Claude!!!’, schreeuwt het publiek natuurlijk braaf terug. Wie gunt hem ze nou niet?
Kijk 3 tracks van dit optreden HIER terug.