Album van de Week (44): Sudan Archives
Violiste geeft zich over aan volwassen pop en zwoele R&B op debuut
Het beeld dat de naam Sudan Archives oproept is misschien nogal misleidend. Eerder denk je aan stoffige archieven, misschien een ethnografische duik in de geluiden van een ver verleden. Nee, dus – alhoewel ze haar obsessie met strijkers wel benadert door de lens van een ethnomusicoloog, zoals ze het zelf noemt in een gesprek met NPR. Keltische folkmuziek, Westers klassiek, West-Afrikaanse vioolmuziek, het zit er allemaal in. Ogenschijnlijk een wereld van verschil met de sensuele catchy popsongs waarmee haar debuut Athena doorspekt is.
Denk daarbij eerder aan een artiest als celliste Kelsey Lu, die eerder dit jaar ook al een sprankelend album uitbracht met grootse pop vol sentimentele strijkers. Net als Kelsey Lu is Sudan Archives ook een artiest die vanuit een wat hedendaagse benadering van een klassiek instrument steevast meer richting toegankelijke popmuziek verschuift. Maar waar Lu’s pop eerder dromerig en elegant is, is Athena in vergelijking sensueler en rauwer, met lo-fi hiphopbeats (‘Black Vivaldi Sonata’ en ‘Honey’), bronstige neo-soul (‘Did You Know?’ en ‘Coming Up’) en zwoele R&B en pop (‘Iceland Moss’). En haar teksten zijn al even visceraal als de muziek doet vermoeden.
Athena is natuurlijk een verwijzing naar de godin van wijsheid en oorlog, maar in de context van dit album staat ze vooral symbool voor een complex karakter dat vaak op een eendimensionale manier wordt afgebeeld: goed of kwaad, engel of heks. Macht in relaties staat daarin centraal. Neem nou ‘Down On Me’, waarop de strijkersmelodieën een vraag-en-antwoord-spel spelen met haar zanglijnen, zingt ze: ‘Never fucked this way / Feels so fucking good / Cause when you looked down on me / I knew just what to do.’ Op het sensuele ‘Green Eyes’ zingt ze iemand dwingender toe: ‘Just feel it, don't fight it, just feel it.’ Op ‘Confessions’, met zijn handclap-gevulde beat en catchy vioolmelodieën de meest hitgevoelige van het album, klinkt ze dan weer twijfelend en angstig: ‘There is a place that I call home / But it's not where I am welcome / And if I saw all the angels / Why is my presence so painful?’
Met al die rauwe eerlijkheid is Athena een verkenning van haar eigen vrouwelijkheid, en dus is het passend dat dat begint bij ‘Did You Know?’, een track die ze samen met haar zusje als zestienjarige heeft geschreven. Schaamteloze eerlijk, bijna naïef, maar vooral een voorbode van haar hyperpersoonlijke en zelfverzekerde pop.
Met zo’n debuut, waarin goeie pophooks zich weten te nestelen in de grijze zone tussen LeGuessWho?-artiest en festival-act, is het de vraag waar Athena Sudan Archives dit jaar gaat brengen. Met LeGuessWho? voor de boeg voelt Athena in ieder geval als een grote belofte.