Job Jobse ontkurkt clubopeningsweekend met een knal in Lofi

Een paar weken geleden zaten we in Nederland nog als sneuneuzen te mokken. We mochten niet dansen. En toen kwamen ook nog die filmpjes voorbij, van net over de grens. Job Jobse die het Belgische festival Horst tot massahysterie draaide. Oef. Het zag eruit als een nineties rave fantasie, en zo klonk het ook. Hij is al tijden verliefd op die platen, zie je, die raveklassiekers met suizende stofzuigersynths, cheesy breaks vol strijkers en hier en daar vocaaltjes. Platen vol pure ontlading.  En als we ergens behoefte aan hebben, dan is dat het wel.

Kortom: dat wil je, in het weekend dat de clubs open mogen. Job Jobse draait bij Lofi, een Amsterdamse club in een gerenoveerde vrachtwagengarage. Toffe plek, ook. Er is een ruim terras, in de loods is een geluidssysteem dat je trommelvliezen laat trillen, allerlei lichtinstallaties, en genoeg verhogingen als je effe boven de menigte wil uitsteken. En dat gebeurt. Job staat vanavond klapper na klapper te draaien, en tja, daar wordt een mens een beetje baldadig van. Vooraan heeft de security hun handen vol: bij de euforische break van ‘Move Your Body’ dirigeert een jongen de zaal naar een hoogtepunt (en heeft daarmee zijn laatste waarschuwing te pakken). En bij een coole technotrack met acidstabs en een Afrikaanse vocal (een onuitgebrachte Philou Louzolo!) vliegen allerlei mensen bij elkaar op de schouders. Klinkt als een hit!

Over de set: die is op-en-top Job. Hij duwt het publiek naar beneden met een dwingende puls (zoals met deze, deze of deze, rave-y nineties techno of een diepe acidklassieker), en voegt een bak gevoel toe met fonkelende synth-melodieën, melodische breaks vol snare roffeltjes of deze klassieker met een bombastische diva-vocal. Er is een blokje tranceklassiekers aan het einde. En Job sluit af met deze Bicep meets Nelly Furtado-edit, een perfecte slotplaat die hij al eerder draaide bij Palms Trax en (schijnbaar) bij Selectors. Het is stuwend en sentimenteel. Of, zoals een glunderende jongen even later op de fiets giechelt: ‘Ja, het kwam hard binnen. Maar óók zacht!’ Kortom: pure ontlading, met veel van zijn favoriete, Joppigste platen, en een boel klassiekers.

En dat is de ultieme reünie met de club. Genoeg mensen in deze zaal zullen onlangs Push’ ‘Universal Nation’ op een huisfeestje hebben opgezet. Maar man, it hits differently wanneer Job Jobse anderhalf knaldrang ontkurkt. Dat kun je nergens dupliceren, zoiets ontstaat alleen in een bruisende club. In die zin voelt Job’s eerste set als het eerste glaasje champagne met Nieuwjaar, om te toasten op een periode die alleen maar beter kan worden. (En nu écht, niet zoals toen we het in 2020 zeiden). Proost!