Pinkpop 2017: My Baby mag verder de diepte in

Internationaal succesvol, hier in Nederland een prima fanschare, maar geen liefde bij de nationale radiozenders. Of dat de mening is van een Volkskrant-journalist of de leden van My Baby zelf, blijft in het midden in een potsierlijk interview van vorig jaar, maar in een goed gevulde Brightlights Stage op Pinkpop wordt al vrij snel duidelijk wat de zwakte is van de psych/bluesrockers.

Want volgens de setlist zou de band een nummer of tien spelen, maar zeg na afloop dat het er vijf waren en de meesten hadden je geloofd. Met de grooves is an sich niets mis: de psychedelische gitaarpartijen worden uit de gitaren ontfutseld door Daniel Johnston en Cato van Dijck alsof het niets is, broer/drummer Joost van Dijck is een echte tempobewaker al dan niet geholpen door een clicktrack, die mogelijk nog wat apparatuur aanzwengelt, want het dikke geluid kan haast niet alleen door de twee gitaristen worden geproduceerd.

Nee, het grootste euvel van dit trio is dat de nummers amper van elkaar te onderscheiden zijn. Cato zit met haar (zuivere) stem te veel in dezelfde hoge regionen en de opbouw naar een climax is steevast wat extra geroffel om daarna terug te keren naar het thema met het volume een klappie verder omhoog. Dat het tempo dan ook nog eens vrijwel identiek blijft, helpt niet mee.

Het Moment:
Het mag dan ook geen verrassing zijn dat het tofste moment uit de set een nummer is dat nog het meeste afwijkt van de rest. ‘Make A Hundred’ komt nog het dichtst in de buurt van een diepe blues-disco-amalgaam, doorspekt met vettige riffs zoals ZZ Top ze ooit maakte, Cato gaat zelf ook wat lager zitten met haar stem. Meer van dit graag.

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.