ADE23: Mezerg laat het publiek gulzig uit z'n handen eten

Drie jaar geleden ging Marc Mezergue – het gezicht van de elektronische eenmansband Mezerg – viraal op het wereldwijde web. Niet zoals veel andere muzikanten met een steengoede track of een baanbrekende show. Nee, Mezergue ging viraal op een iets onconventionelere manier, namelijk met een video waarin hij muziek maakte op... een watermeloen. Je leest het goed: de Fransman pakte behoorlijk wat views en clicks door partjes watermeloen te gebruiken als instrument. Niets van dit in Paradiso op de openingsdag van ADE, want gelukkig (of helaas, het is maar net wie je het vraagt...) heeft Mezergue de watermeloenen thuis gelaten. Hij heeft slechts een semi-groot LED-scherm mee naar de Grote Zaal, evenals zijn keyboard, een theremin (een soort synth waarbij het geluid wordt bepaald door de afstand van je handen en twee antennes) en een gebloemd Hawaii-overhemd. 

Heeft Mezerg veel meer dan dat nodig? Nou, eigenlijk niet. Zijn mengelmoes van klassieke jazz en hedendaagse techno maakt een oerenergie los bij het publiek zoals we eerder zagen op Lowlands deze zomer. De aanwezigen eten anderhalf uur lang gulzig uit Mezergue's handen. Of het nou bij een drop is, bij de momenten waarop hij als een maniak de toetsen van zijn keyboard indrukt of juist wanneer hij als een excentrieke, charismatische sterrenkundige met zijn theremin knoeit en ons lijkt te vertellen of er leven is op Mars... Vrijwel álles dat de Fransman doet in Paradiso leidt tot het euforische gejoel en gefluit dat je doorgaans vooral hoort in een gemiddeld voetbalstadion wanneer het thuisteam scoort. Het is nooit vervreemdend of ontoegankelijk, waardoor het de ideale manier is voor de aanwezige dertigers en veertigers met kantoorbaan ('Ik moet morgen gewoon werken!' roept iemand gekscherend aan de bar wanneer het volgende rondje wordt besteld), om de week te breken zonder daarvoor naar een grimmige ravecave te moeten.

Dat het goed aanslaat, betekent niet dat het ook werkelijk goed is. Neem de gimmicks met antennes die futuristische ruimtebliepjes creëren weg, en wat blijft er over? Een extravagant figuur die wel weet hoe hij een keyboard moet bespelen, maar tegelijkertijd verre van een virtuoos is, en techno brengt die gewoon net iets te slap en eentonig is met flauwe drops die telkens een minuut te laat vallen. Mezergue bouwt niet op naar een gigantische climax, waardoor het gewoon nooit echt spannend wordt en we ons stiekem afvragen hoe het zou zijn als hij wél de watermeloenpartjes had meegenomen.