Pinkpop 2017: Birdy moet het van de covers hebben

Vandaag staan er nogal wat artiesten die hun doorbraak te danken hebben aan covers op het programma. Maar is er maar een waar de tent uitpuilt. Bij de zangeres die als 14-jarige het internet brak met een cover van Bon Iver.

Inmiddels is ze zes jaar en drie albums verder, en is het duidelijk dat Birdy toch echt niet de eendagsvlieg is die sommigen in haar zagen. Ontspannen zit ze achter haar toetsen, met een forse band om haar heen, inclusief een violist voor dat kleine beetje extra drama. Als ze haar ijle kopstem even rust geeft, hangt ze vaak half achterover. Soms vanuit haar ooghoeken de band en het publiek in de gaten houdend, net wat vaker met de ogen dicht.

Het heeft een hoog Florence & The Machine-gehalte, maar dan net wat meer binnen de lijntjes. Niet iedereen hoeft op zijn blote voeten over het podium te gaan, maar het belangrijkste verschil zit hem in de nummers die echt blijven plakken. Hoe goed ze ook zingt en hoe opvallend goed de arrangementen zijn, het mist of net de diepte die haar singer-songwriterkant zou laten uitblinken, of net de grote refreinen die je als publiek echt overweldigen. Het is echt niet slecht, maar het is niet de show die voor altijd in een adem genoemd gaat worden met Pinkpop 2017. Terwijl afsluiter ‘Skinny Love’ wel duidelijk maakt dat ze de potentie heeft om zo’n collectieve rilling door het publiek te laten gaan. Ook al is het dan wel wat kitsch.

Het moment
Toch is het niet alleen ‘Skinny Love’ dat het doet. Halverwege de set heeft ze binnen een paar noten de hele tent aan haar voeten. Het uit duizenden herkenbare intro van ‘Running up that Hill’. Toevallig misschien, maar het zijn de covers waar Birdy vandaag echt indruk mee maakt.

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.