Paaspop 2017: Schijndel neemt plaats op de veranda van Seasick Steve

Waar de goede man ook komt, zijn schommelstoel gaat mee. Ook al blijkt het verhaal rond zijn herkomst één grote mythe te zijn, het kan de Apollo blijkbaar aan hun – zelf in elkaar geflanste – reet roesten. Zwerver of geen zwerver, de mythe van zelfgemaakte instrumenten als dolende bluesmuzikant laat de harten in Schijndel sneller kloppen. Of die aorta’s nou via een wasbord, banjo of een Japanse amateurgitaar worden bespeeld.

Plots staat Steve op uit zijn stoel. Zo zeeziek is hij blijkbaar toch nog niet. Hij loopt naar het publiek en trekt een blonde dame uit de eerste rij, om haar naast zijn schommelstoel een serenade voor te schotelen. De oude snoepert begint aan een serenade, met zijn nummer Walkin’ Man. Alleen aan zijn pet mag ze niet komen. Haar ogen sprankelen haast meer dan haar oorbellen in het podiumlicht, terwijl Steve met een touw om zijn nek zichzelf verklaart als haar Walkin’ Man.

"All I know about this guitar is that it says ‘Japan’ right here", vertelt Steve bij zijn zoveelste gitaarwissel. Vlak erna volgt zijn wasbord – voorheen nog voor onderbroeken en sokken, naar eigen zeggen. Allemaal een mooi verhaal, al blijft het bij de rondtrekkende bluesheld in twijfel te trekken hoeveel ervan klopt. Zo sterk als de verhalen zijn, zo is zijn optreden ook. Met zijn bebaarde podiumgenoot speelt hij de rocksterren van de blueshemel. Er zit tempo en sfeer in, waardoor het publiek aan zijn baard hangt. Mythes of niet: Steve heeft geen groupies. Enkel mensen die gewoon van zijn muziek houden.