Paaspop 2019: Ervaren White Lies imponeert van begin tot eind
De eeuwige underdog schittert op Paaspop
Je moet het White Lies toch nageven: al ruim tien jaar in het vak en opgestaan in het kielzog van bands als The Killers, Interpol en Editors maar nog nooit écht op dezelfde hoogte gekomen. Veel bands hadden het halverwege opgegeven, maar White Lies is als een diesel met een bodemloze tank die van geen ophouden weet en ondertussen wel even alle grote festivals in Nederland heeft gedaan.
Of ja... alle? Een zeker festival in de Brabantse klei was nog niet aangedaan en bij deze kunnen de Britten dat ook afstrepen. In de Phoenix hangt het met de benen buiten, letterlijk; want ook tot ver buiten de tent willen mensen wat meekrijgen van White Lies. En dat is meer dan begrijpelijk: met hun nieuwe, positievere sound heeft het drietal een groter publiek bereikt en staan ze live ook nog een stuk beter hun mannetje. Dat is vooral te merken aan zanger Harry McVeigh die in het verleden nog wel eens pijnigend vals kon zingen, maar hier in de Phoenix de juiste stemsnaren weet te raken.
Dat is van het begin af aan te merken met de majestueuse opener 'Time To Give' van het nieuwe album Five. Evenals de opbouw in het nummer, begint de band in het donker maar komen er, naarmate de tijd vordert, steeds meer lampen bij, staan de kleuren blauw en paars centraal, schieten er lasers aan alle kanten en eindigt het nummer weer in het donker. Het lijkt erop dat de Britten hun eigen lichtman hebben meegenomen, want voor het eerst sinds lang zien we een lichtshow die écht iets toevoegt aan een rondweg imposant optreden. Het geluid is ook kraakhelder en de band treft dat het publiek Five al goed in haar geheugen heeft zitten, want ook op 'Tokyo' wordt met liefde meegezongen. Een optreden dat met geluksmomentjes aan elkaar hangt.