Steve French en de rock ‘n roll-droom
Drie akkoorden, de waarheid en een slidegitaar
Een rock ‘n roll-leven, daar zou je toch alles voor doen? Of toch niet? Op Steve French’s ‘Country Blues Dilettante’ poogt de hoofdpersoon een leven van gitaarsolo’s en elke avond bier naar binnen harken op te geven. Steve French vraag zich af of we wel een Slash moeten willen zijn, op weg naar de rock ‘n roll-hemel. We moeten wat meer lak hebben en lekker slidegitaar spelen.
Het vorige album van de Amsterdamse band was een bevlogen indierockalbum met songwriting pareltjes. ‘Country Blues Dillettante’ neigt meer naar Wilco in hun garage, begin jaren negentig. Op het nummer worden de vervlogen dromen van menigeen muzikant bezongen. En hoewel Cees Paris, aka Steve French, veel herkent in de hoofdpersoon die hij schetst vindt hij hem toch onrealistisch. ‘Het grappige is dat hij die droom heeft opgegeven van het rock ‘n roll-leven, maar hij hemelt wel het burgerlijke leven op. De dilettante, een gepassioneerde amateur, zoekt de weg van de minste weerstand door ermee te stoppen.’
Hij droomde vroeger van het leven als rockster, maar toen hij daar eenmaal van mocht proeven, smaakte het hem niet zo. Na een aantal jaar spelen bij bands zoals Personal Trainer en Canshaker Pi wilde hij toch weer bezig met zijn eigen werk. ‘Ik wilde me focussen op hetgeen waar ik echt goed in ben, namelijk nummers schrijven.’
De tweede plaat kostte toch wat meer moeite om te maken. ‘Ons eerste album maakten we heel makkelijk. Het is een ‘best of’ van alle eerder geschreven liedjes, en dat noem je dan je debuutplaat. Toen ik begon aan plaat twee kon ik niet meer die eerder geschreven liedjes gebruiken.’ Er is dus een single, twee volgen nog en dan een album. De liedjes zijn niet allemaal volgestouwd met countrysolo’s, volgens Cees. ‘Het album zit echt vol met verschillende stijlen, Country Blues Dilettante komt nog het meest in de buurt van het countrycliche three chords en the truth.’
Het album Dogs komt in april uit op Excelsior Recordings.