Album van de week (6): Car Seat Headrest

Met zijn vorige album schudde Will Toledo, oftewel Car Seat Headrest , voor het eerst de hand van de massa. Hiervoor had hij echter al elf platen uitgebracht, waaronder Twin Fantasy. Toledo heeft altijd al geweten dat hij op een dag zou terugkeren naar dat album uit 2011. Zijn gigantische ambities van toen botsten tegen een muur van technische limieten aan, maar nu heeft hij alle middelen om de songs van vroeger in een spotlight te plaatsen en tot wasdom te brengen. Deze tweede versie is het album dat hij altijd al wilde maken.

Toledo maakte Twin Fantasy 1.0 in zijn slaapkamer met slechts een laptop en een zooitje halfbakken instrumenten tot zijn beschikking. De productie op Twin Fantasy 2.0 heeft een grandioze transformatie ondergaan, maar verder is het album één op één hetzelfde. Het klonk eerst als een stel voice memo’s van een jongen die over luide muziek heenschreeuwt hoe kut hij zich voelt. Want de 19-jarige Toledo had het niet makkelijk. De hartezeer rond het einde van zijn eerste relatie vormt samen met depressie de spil van het album. Lastig: jezelf in de huid van je puberzelf wringen. Maar de gevoelens van de jonge, gewonde Will verdienden het om op de juiste manier verteld te worden.

Twin Fantasy is een tijdmachine geworden. Vanaf de Will Toledo die zat te raggen in zijn slaapkamer naar de Will Toledo uit 2018, met toegang tot échte studio’s. Hierdoor is er echter wel aanzienlijk meer afstand gecreëerd tussen Toledo en zijn verhaal. De rauwe emotie lijkt gepolijst door de productie: een offer dat is gebracht voor een prachtig, veel fijner en luisterbaarder album. Op het eind van het album biedt 19-jarige Toledo zijn excuses aan aan de oudere hem, maar nu klinkt er vergevingsgezindheid in plaats van zelfhaat. Dit is ook meteen het voornaamste verschil tussen de twee Twin Fantasy’s, meer zelfs dan de hi-fi sound. Zijn eigen verhaal is niet langer een tragedie, in dezelfde teksten klinkt nu ook optimisme.