PP25: Bob Vylan krijgt zijn moshpitcrew
Brits grimepunkrockduo brengt wat maatschappelijk bewustzijn naar Pinkpop
‘MOSHPITCREW! IK WACHT OP JULLIE!’ roept Bobby Vylan, de zingende Bob op het podium, achter hem de drummende Bob. ‘Wij zijn Bob en Bob,’ stelt hij henzelf voor. ‘Beter bekend als twee Bobs op één buik, de Metallicamoordenaars, de trainingspakterroristen, de cuteste band in punkrock, de vriendelijke in rock ’n roll, De meest geweldadige in Engeland. De allerbeste in de UK. EN NU DE ALLERBESTE IN NEDERLAND!’
Wat een grappig duo is Bob Vylan. Bobby is de rapper, een getatoeëerde spierbundel die eruit ziet alsof-ie overdag met een big smile groene thee serveert in een vegan krakerscommunie in Londen, ’s nachts de schedels van neonazi’s en fascisten breekt en tussendoor in deze band speelt met z’n maatje Bobbie.
Of nou ja, band. Bobby is een vuurspuwende rapper die echt wat te zeggen heeft: over de oorlog in Gaza, bijvoorbeeld (‘Palestinian lives have ALWAYS mattered!’ roept hij in ‘Pretty Songs’), over kapitalisme en de orgasmekloof (eindelijk, een échte ally?!). De set-up waarmee ze die grimepunkrocktunes spelen, met de riffs uit en doosje en hier en daar een drum ’n bass-sample, is weliswaar simpel, maar wel degelijk ontzettend effectief. Binnen één liedje is de moshpitcrew gemobiliseerd, Bobby hoeft het maar te snauwen of ze duiken al kopje onder in de pit.
HET MOMENT:
‘We willen jullie op het hart drukken om op te staan voor de mensen die het zelf niet kunnen doen!’, roept Bobby in een bevlogen speech voor Gaza, voor de mensen die nu worden platgebombardeerd terwijl wij met zijn allen op dit festival staan te hossen alsof er niets aan de hand is. Dan gaan alle vuisten de lucht in voor Gaza, en eventjes voel je hoe een act als Bob Vylan verschil kan maken op een festival als dit.