Magnetic Spacemen erfde de bandbus van zijn pa

De bandbus van de band Magnetic Spacemen staat in Zwolle, maar de bandleden wonen overal in het land. Frontman Sam Pols woont er toevallig, maar die heeft geen rijbewijs. De andere bandleden moeten elke keer uit Rotterdam, Utrecht en Leeuwarden komen. Dat is niet handig. Sterker nog: het voelt alsof er een schakel in het verhaal ontbreekt. En dat is ook zo. Die schakel, dat is de pa van Sam Pols. ‘Mijn vader, die anderhalf jaar geleden op de IC overleden is aan de complicaties van covid. Hij was er altijd bij, hij was onze geluidsman. De bus was van hem, ik heb hem geërfd.’

Zo, die komt binnen. Dat verklaart meteen dat het hedonistisch lijkende ‘Pleasure Seeker’ toch niet zo vrijblijvend klinkt. Alsof feesten en alles uit het leven halen een reminder is dat het ook zomaar afgelopen kan zijn. Het geeft Magnetic Spacemen’s derde album Polished Minds een extra laag waar Sam Pols niet omheen wil draaien. ‘Er zijn ook liedjes op de plaat waarin ik probeer te omschrijven hoe lastig het is om zo’n prominent figuur in je leven te missen. Ik schreef al wel vaker over angsten en depressies, maar dit was anders, dit was desoriënterend. Het is misschien niet goed om je vervolgens maar te storten in feesten en zuipen, maar de hele dag in je nest blijven liggen met het gevoel dat het allemaal geen zin heeft brengt je ook nergens.’

Zo is Polished Minds een plaat over het streven de boel weer recht te krijgen, maar ook een plaat over rouw, verlies en liefdesverdriet. ‘Hij is toch weer heel anders dan de vorige plaat, waar ik ook trots op ben. Iets gruiziger, experimenteler. We hebben er andere instrumenten bij gepakt, zoals synths, orgels, percussie.’ Deze nieuwe plaat is al de derde (het debuut ontbreekt tijdelijk op de streamers), en de bandnaam bestaat zelfs al tien jaar. ‘Toen waren we nog een band met drie jongens uit Tuk, bij Steenwijk, en maakten we rechttoe-rechtaan punk. Nu refereert het meer aan Parquet Courts en Thee Oh Sees.’

Zijn pa zou het mooi vinden, deze nieuwe koers. ‘Deze muziek maakt het makkelijker gebeurtenissen te relativeren. Het verdriet en het gemis gaan niet weg, ook niet na anderhalf jaar. Wel begint het gevoel in te dalen dat je er niets meer aan kunt doen. Dat gevoel heb ik vertaald naar muziek.’