Genomineerd voor de 3voor12 Award: Pip Blom

Tankstations zijn niet per se fijne plekken. De penetrante geur van benzine, de kleffe koffiebroodjes, wc’s waar je eigenlijk niet op durft te zitten vanuit de irreële angst dat je anders doodgaat aan een of andere enge wc-bril-bacterie… glamoureus is anders. En toch vernoemde Pip Blom het tweede album naar een Britse wegwinkelketen, Welcome Break, als ode aan het zwervende tourbestaan.

Dat het muzikantenbestaan niet per se glamoureus is, weet Pip Blom als geen ander. De afgelopen jaren speelde de Amsterdamse indiepopband veelvuldig over de landgrenzen in het krappe busje, trotseerden ze de zeeziekte meermaals op de boot naar Engeland, en stonden ze op Glastonbury met de kaplaarzen in de modder. Niet zo gek dat je onder die omstandigheden af en toe snakt naar een schoon, net huis, al helemaal niet als je in zo’n gezellig muzikantenhuis woont als Pip Blom. Of, zoals de frontvrouw verzucht op het meest weemoedige liedje van de plaat, ‘I Love The City’: ‘This is a lifestyle I need to get used to.’

Hoe dan ook is Welcome Break weer een onwijs vrolijke, prachtige indieplaat, eentje die dunnetjes overdoet wat Boat al zo’n fijne debuutplaat maakte: de nonchalance van de liedjes, alsof ze uit de losse pols worden geschud, maar dan wel met trefzekere riffjes en catchy melodietjes. Neem single ‘Keep It Together’. De zanglijnen van Pip en haar broertje Tender springen speels om elkaar heen op een liedje dat zo luchtig is als een dagje uitwaaien op Brighton Beach. Liedjes als ‘Easy’ en ‘I Know I’m Not Easy To Like’, twee andere hoogtepunten op de plaat, zijn dan weer lekker fel en recht-voor-zijn-raap Simpel, maar effectief. Het zijn liedjes waar het speelplezier vanaf spat, en waardoor je meteen kopje onder wil in duiken in een Pip Blom-show, in de wirwar van dansende, springende jongens en meiden. Of gewoon lekker zelf een band starten. Die muffe tourbus, die is van latere zorg.