Album van de Week (9): George FitzGerald
Britse producer vindt zijn plek tussen de dansvloer en het echte leven
Drie jaar geleden keerde dj George FitzGerald de club de rug toe met een debuutalbum vol gelaagde pop-house-crossoverliedjes. In de tussentijd is er veel veranderd: de Brit keerde na lange tijd in Berlijn te hebben gewoond terug naar zijn thuisstad Londen, hij werd vader, en stond voor het eerst op het podium met zijn nieuwe live concept. De CDJ's had hij al langer achter zich gelaten, nu heeft hij een volledige live band om zich heen verzameld.
Eén van de eerste shows die hij met zijn band speelde zagen we op Eurosonic, waar het nog wat ongemakkelijk, statisch en zelfs saai overkwam. Maar nu zijn album All That Must Be eindelijk uit is, worden de potentie en de logica van de nieuwe George FitzGerald ineens helder.
FitzGerald weet precies het midden te vinden tussen de dansvloer en het echte leven. Genoeg stuwende beats om jezelf midden in de nacht op te verliezen, maar daarboven ook weidse, gloeiende synths en fluisterende shuffles. Vooral die oh's en ah's op tracks als 'Roll Back' en hoogtepunt 'Burns' hunkeren naar iets ver buiten de deuren van de club. Iets kleins, iets menselijks, een aanraking of een herinnering.
Voor 'Outgrown' werkte FitzGerald samen met Bonobo, de koning van de softe, organische dansmuziek. Die vult George's melancholie aan met een zweem van hoop. Samen vouwen ze de track met een subtiele pianolijn langzaam open tot een climax, waar je met weinig moeite het publiek in een festivaltent op kunt zien deinen.
Zo fris en nieuw als op debuut Fading Love klinkt All That Must Be niet, want ondanks al die veranderingen heeft George FitzGerald zichzelf niet opnieuw uitgevonden. Op All That Must Be bevestigt de Britse producer wel zijn plaats in de wereld, tussen nachtelijk escapisme en alledaagse melancholie.
Meer #nieuwemuziek? Check hier ons archief.