Pinkpop 2017: Zoals Gavin James zijn er duizenden

Dat het lang niet vol staat bij James, zegt niet zo veel. Hij opent het hoofdpodium en zoals gastheer Jan Smeets aankondigde, ging het gisteren in de campingdisco tot vier uur door, omdat Pinkpop al weer dertig jaar een onderkomen heeft in Landgraaf. En dan zijn er ook nog eens heel wat mensen minder dan gisteren. Dat merk je op het enorme veld. Hoe dan ook, de zanger trekt zich weinig aan van de matige opkomst. En bovendien: de mensen die er wel staan hebben er zin in. Loom in het natte gras, of juist volle bak zwijmelend in de armen van hun partner. Iedereen doet zelfs al mee aan een enthousiaste sitdown.

Veel heeft hij er niet voor nodig. Het recept is bekend. Want zoals Gavin James zijn muziek maakt, zo zijn er honderden. Misschien wel duizenden. Veelzeggend dat zijn beste nummer een cover is. En geen kip die het prachtige origineel van The Magnetic Fields kent, dus het lijkt nog een eigen track ook. En hij heeft slim alle scherpe randjes van de track af gesingerandsongwriterd, zodat er niets is om je aan te ergeren. En dus is er juist een hele hoop om je aan te ergeren. Plichtmatig worden alle festivalmomentjes afgevinkt. Een nummer om wakker mee te worden, eentje om op te knuffelen, een om mee te zingen, een ander om op te dansen, een liedje om te juichen en nog een liedje om gewoon zo heel stilletjes naar te luisteren. Alles volgens het saaiste boekje. Muziek die zo zoutloos is dat er geen smaak meer overblijft om een mening over te hebben, is het meest ergerlijke.

Het moment
In die veel te lange opsomming hierboven mist er nog een. Het liedje om om te lachen. Gavin James heeft namelijk ook nog een Louis Armstrong-imitatie in huis. En dan dus incluis trompetsolo. Leuk.

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.