Album van de Week (4): Porches

Grappig hoor, hoe Porches zijn derde album The House vrij letterlijk opent met house. Opener ‘Leave The House’ is als een slow-motion-variant van Robin-S (of misschien nog eerder de Zuid-Afrikaanse 100BPM kwaito-variant van house). Met ‘Find Me’ schakelt hij qua tempo en productie op: hij laat zijn gemompel omringen door arpeggio’s, om jubelende blazers toe te voegen en de Nederlandse BEA1991 mee te laten zingen. Het staat in schril contrast met de tekst: probeert hij eerst nog naar buiten te gaan, vervolgens besluit hij toch maar thuis te blijven om een naderende paniekaanval in zijn eentje te bevechten. ‘Anymore’ is nog zo’n houseliedje – maar dan in 3/4! – waarin hij verzucht nog steeds aan zijn ex te denken, en zij niet meer aan hem.

Porches, dat is het alter-ego van Aaron Maine, de indie-muzikant uit New York die vooral opviel met het prachtige album Pool, dat overloopt van prachtig verzorgde, melancholische synthpop. De opvolger maakte hij met hulp van onder andere Dev Hynes (Blood Orange) en is een stuk schetsmatiger en rafeliger. De zang op ‘Leave The House’ is net-niet-zuiver, ‘Åkeren’ is een nog geen 2 minuten durende schets in het Noors, ‘Understanding’ klokt zelfs maar 60 seconden. Daarin laat hij zijn vader in bibberende autotune zingen over de liefde van zijn leven. 

Het is een behoorlijk depri zoektocht naar intimiteit, waarbij Porches steeds verder in zijn schulp kruipt. Letterlijk, ook: het gehele album is in de vier muren van zijn appartementje opgenomen. Het appartementje waar hij voorheen leefde met Greta Kline (de zangeres die meespeelde in Porches, en Maine speelde ook weer mee in haar band Frankie Cosmos). Zo eindigt Maine in House huilend en alleen achter zijn synthesizer met een herinterpretatie van Roy Orbison’s ‘Anything You Want’, dat klinkt als een tevergeefse liefdesbrief, al nadat zijn lief het heeft uitgemaakt. Verdrietig, maar razend mooi.

Meer #nieuwemuziek? Check hier ons dossier en hier de Spotify-playlist.