ADE24: De weg naar de club van Floating Points zit vol abrupte afslagen

Wie voor de show van Floating Points zijn nieuwe album Cascaded heeft opgezet, stapt de Melkweg binnen met de verwachting dat er gedanst gaat worden. Niet een paar voorzichtige pasjes op deze openingsavond, maar serieuze energie. Cascaded is namelijk gevuld met bangers van het smaakvolle soort. En dat terwijl hij juist bezig was andere regionen te verkennen.

Op het voorgaande Promises ging Samuel Shepherd, de man achter de persoonlijkheid, in 2021 samenwerken met Pharaoh Sanders en de London Symphony Orchestra. Wat resulteerde in een trippy, jazzy, zweeftocht door de ambient sterrenhemel. Geen verrassing, want Shepherd heeft altijd al een voorliefde voor muzikale reizen: op Eleania (2015) stond al het indrukwekkende ‘Silhouettes (I,II & III)’ een tien minuut durende trip  vol jazz en opzwellende strijkers. Welke kant gaat Floating Points tijdens deze set van zich laten horen?

De dancing shoes zijn in elk geval aan, maar niet met dubbele knoop. Dat lijkt gerechtvaardigd als hij in de uitverkochte zaal opent met dromerige fluittonen. Het doet denken aan Ennio Morricone, behalve dat deze wijsjes vergezeld worden door een comfortabele beat. Voor de draaitafel staat een metershoog en podiumbreed scherm waarop livebeelden worden getoond van zijn handwerk: de knoppen die hij beroert, de toetsen die hij bespeelt. Kort daarna zien we er een onbekende planeet en sterrenhemel opdoemen terwijl de set subtiel opbouwt. En dan lanceert hij met veel visueel kleurengeweld ‘Birth4000’, een heerlijke rammer, standje rechtdoor. Zet ‘m op tijdens je wekelijkse renrondje en het regent Strava-records. Zoveel zin heeft Floating Points dus in de club. Met de dwingende bas van ‘Del Oro’ zijn de sterren definitief naar de uitgang verwezen.

Of nee, wacht. Shepherd laat het clubgevoel alweer varen in een set waarin niets definitief blijkt. Daarbij staat hij zichzelf soms in de weg. De opgetrokken droomlandschappen waarin ambient en marimbaklanken vanuit een verlaten fabriek voorbij komen, worden te vaak ruw verstoord door een binnendenderende beat. Hij blaast veel gekleurde zeepbellen maar prikt ze net zo snel weer kapot.

Er komt pas ademruimte als hij naar Cascade grijpt: de warmte van ‘Fast Forward’ en de dwingende bas van ‘Vocoder (Club Mix)’ luiden samen met een hoop lasers het volgende hoofdstuk in van de geoliede lichtshow. Het publiek is natuurlijk allang op z’n hoede en jawel, de onverwachte afslagen komen er alweer aan, zij het nu een stuk beter gelaagd. De buzzende synths, het drum and bass-moment, de beatloze electronica, de spooky megaonrustige techno, het klinkt allemaal prachtig. Net als het volgepakte ‘Afflecks Palace’ dat opeens na een uur en een kwartier al het einde van set vormt. In de club van Floating Points is alles abrupt.