DTRH17: Roosevelt krijgt Fuzzy Lop gek met stijlvolle kitsch

"Deze band doet geen concessies" als we de aankondiging van de presentatrice in de Fuzzy Lop mogen geloven. Het helpt als er na zo'n aankondiging daadwerkelijk een band op het podium verschijnt. Daar moeten we een minuut op wachten, maar dan betreedt het viertal van Roosevelt - stijlvol in het wit gestoken - het podium. Stijlvol en een beeeeetje kitsch. Precies als de muziek. 

Je waant je toch snel in de jaren tachtig als je elke aanslag van de bassist kunt horen. En dan niet op een Pixies-manier maar meer als, uhm, Nile Rodgers. Aanstekelijke melodie uit de synthesizer erbij, strak indrummen, goede zanglijn. Al ver voor debuutplaat Roosevelt (2016) speelde Keulenaar Marius Lauber op een rits EP's met die mix van disco en synthpop. Knap hoe hij dit vertaalt naar een liveshow met voltallige band, naar verluidt een verse groep muzikanten, nadat hij onlangs een nieuwe tourmanager op de kop tikte. 

Maar moet die bassdrum nou zo loeihard? Dan was Weval vrijdagavond in dezelfde Fuzzy Lop een stuk spannender, met veel meer ruimte voor subtiliteit tussen de meppen door. Nu overheerst na afloop toch vooral een dreunend gestamp in de oren. Een gestamp waar de Fuzzy Lop overigens onovertroffen lekker op gaat: tot buiten de tent wordt er gedanst op die 'Teardrop'-cover die Roosevelt zo moeiteloos in de set heeft ingepast. We houden het maar op vermakelijke kitsch. Iets meer finetunen nog: de interactie met het publiek varieert nu tussen geheel afwezig tot als Guy Garvey om geklap vragen. Marius is van 1990, dus dat komt nog wel. Dan is de stap naar, pak 'm beet, een uitverkochte AFAS Live niet ver weg.

HET MOMENT:
Staat er nou opeens een vijfde bandlid op het podium? Of heeft de roadie ook iets wits aan? Nee, hij speelt echt een halve minuut tamboerijn in het outro van 'Colours'. Beetje raar.

Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.