BKS18: The Districts telkens een treetje hoger

The Districts uit Philadelphia is niet onder de indruk van de grote tent waar het kwartet speelt. Het gedreven stel staat vandaag in de Two en heeft alweer drie albums op de naam. Meters zijn gemaakt, de band weet dat het met muziek en inzet de achterste rijen kan bereiken. Frontman Rob Grote is not your average rockstar met z’n donkere krullen en snorretje, maar weet toch te leveren, met zijn licht verwilderde blik. En met zijn stem. Die zit altijd tegen het overslaan aan, een beetje emo, waar soms Robert Smith (The Cure) in te horen is of Nathan Willett (Cold War Kids) of Win Butler (Arcade Fire). Die gradatie.

De indie rock van The Districts plukt ook wat van americana, van emo uit het vorige decennium en zelfs van de southern rock die Kings of Leon aanvankelijk speelde. Wolf Parade maar dan toegankelijker. Niet op zoek naar een hit. Er zijn ook niet teveel liedjes die uitblinken. Op dat vlak maakt de band niet duidelijk waarom iedereen na afloop naar de merch-stand moet rennen om een The Districts t-shirt te kopen. De eerste helft van het optreden is wel fel en vol, maar de nummers missen net die eeuwigheidswaarde. Hoe het wel moet, laat de band ook horen. Met ‘4th And Roebling’ van tweede album A Flourish And A Spell staan The Districts meteen wat treetjes hoger. Dan zijn opeens de liefhebbers in de tent zichtbaar: inzet en songschrijfkwaliteit vallen samen. Als dat vaker gebeurt kopen we wél dat T-shirt. En dubbel vinyl.

HET MOMENT:
Van dezelfde tweede plaat: ‘Young Blood’, waar The Districts mee afsluit. Het bijna tien minuten durende werk neemt de luisteraar langs verschillende dieptes van Grotes ziel. Dat is de volle lading van wat The Districts in vorm kan zijn.

Volg Best Kept Secret op de voet in het Best Kept Secret dossier.