Album van de Week (15): Djo – The Crux

We kennen ‘m natuurlijk allemaal als Steve Harrington – de good guy met honkbalknuppel uit Stranger Things – maar wie Joe Keery alleen maar ziet als acteur, mist toch echt de crux. Letterlijk. Onder zijn muzikale alias Djo laat hij met zijn derde album The Crux horen dat hij meer is dan een Netflix-hottie die toevallig ook kan zingen. Met diezelfde nostalgische invloeden die ook in Stranger Things de overhand hebben, maar subtieler, alsof ze je zachtjes bij de schouders pakken.

Dat hoor je bijvoorbeeld in ‘Charlie’s Garden’, dat klinkt alsof The Kinks in een retro-futuristische arcadehal zijn beland. Het mierzoete ‘Gap Tooth Smile’ heeft een seventies-groove, met een tambourine die het tempo tikt alsof hij recht uit een vergeten Beatles-demo komt. Sowieso is er een sterke late Beatles-touch te horen op The Crux; Keery neemt met dit album de schone taak op zich om nostalgie opnieuw uit te vinden. Hij flirt openlijk met zijn invloeden, maar ondanks alle nostalgische verwijzingen blijven ze wel in dienst van zijn eigen geluid: een soort tijdloze artpop vol kleur, textuur en gekke zijsprongen. 

Dat is soms het geluid van de aftermath, zoals in ‘Delete Ya’: van verhuisdozen en verlies. Maar het is óók een album vol hoop, vol leven. Eigenlijk gaat Djo qua thematiek met het hele concept van identiteit aan de haal: het centrale concept zou volgens Keery ‘een hotel dat gasten herbergt, die zich op een of andere manier allemaal op een kruispunt in hun leven bevinden’ zijn. Dat hoor je alleen al terug aan de verschillende genres die langskomen – denk je alles gehad te hebben, klinkt op verrassing ‘Back On You’ opeens een meerstemmig koor door je speakers. Wat volgt is een zonnige ode aan zijn zussen, en de mensen die hem opvingen toen hij zelf even niet wist hoe. 

De plaat is een heerlijk palet aan referenties en voelt dus niet per se vernieuwend of experimenteel, maar blijft ook niet hangen in nostalgie – en daar is ook wat voor te zeggen. Djo buigt met dit album het verleden om tot iets eigens. Hij wikkelt daar nog een strik omheen met het ballade-slotakkoord ‘Crux’. Dan weten we: eigenlijk staat Keery alles wel. En anders weet hij precies hoe hij het in zijn straatje kan krijgen.