BKS18: De gecontroleerde chaos van Palm

Je zou denken dat een band als Palm elke festivaltent leeg zou spelen. Niet omdat ze slecht zijn, maar de band uit Philadeplhia maakt artrock met meer verschillende maatsoorten per liedje dan de meeste bands in hun gehele oeuvre. En dat is nou eenmaal niet aan iedereen besteed. Toch weet de band de Five best vol te trekken, waarschijnlijk op basis van een paar lovende recensies voor de vorig jaar uitgebrachte EP Shadow Expert.

Het is een interessant contrast: je zou je bijna laten geruststellen door dat warme gitaargeluid en die lome samenzang van frontmensen Eve Alpert en Kasra Kurt. Maar vanaf seconde een zet Palm je continu op het verkeerde been, wanneer de band diezelfde gitaren totaal verwrongen laat janken en ondertussen langs meer maatsoorten raast dan je kunt tellen. Zo is Palm ergens een beetje familie van Panda Bear, en ook van Ariel Pink op z'n meest freaky momenten. Geen van de vier bandleden heeft ooit les gehad in het bespelen van hun instrument; ze hebben het allemaal zelf uitgevogeld. Misschien dat ze daarom het concept 'liedje' op z'n zachtst gezegd nogal eigenzinnig benaderen.

In het publiek zaait Palm verwarring, maar de mensen blijven wel staan – en sommigen zelfs dansen. Het is dan ook best een intrigerend geheel, vooral wanneer de band bíjna tegen een hook of een refrein schuurt – een discobeat, gesamplede handclaps, een catchy riffje – om vervolgens natuurlijk het roer weer radicaal om te gooien.

HET MOMENT
Ging het daar nou fout of niet? Bij een band als deze is het moeilijk peilen welke totaal onverwachte beweging de bedoeling is en welke niet, maar daar schiet Eve een blik naar de band met een onmiskenbaar vleugje paniek erin. Dan wordt ook direct duidelijk dat zij degene is die de boel bij elkaar houdt: terwijl de andere bandleden met de blik vooruit of de ogen gesloten staan te freaken, houdt zij iedereen scherp in de gaten.

Volg Best Kept Secret op de voet in het #bks18-dossier.