BKS23: Best Kept Secret trekt Interpol er doorheen

Mooie scène in de film Meet Me In The Bathroom, het verfilmde boek van journalist Lizzy Goodman over de New York muziekwereld van begin deze eeuw. We volgen The Strokes, we zien de eerste optredens van LCD Soundsystem, maar we zien ook de jonge jongens van Interpol in een door as bedekt Manhattan lopen. Je zou het haast vergeten, maar het debuut van Interpol verscheen nog geen jaar na de aanslagen op de Twin Towers, een tijd waarin alles op scherp stond, een tijd waarin je keuzes maakte.

Interpol maakte destijds scherpe keuzes en werd daarom geroemd. Ruim twee decennia houden ze nog altijd even strak vast aan hun beginselen: stemmige, introverte new wave met een introvert karakter. Op het podium worden de zwarte pakken van de band uitgelicht met steeds slechts één enkele kleur en alleen van achteren. Het is helder, maar anno 2023 voelt dat alleen niet meer als een scherpe keuze. We leven in een tijd waarin liveshows - zeker op festivals - bijna altijd voorzien zijn van vooraf bedachte momentjes, uitvergrote gebaren, decors en choreografieën.

Interpol moet het dus van de kracht van het materiaal hebben, en ook dat gaat vanavond maar stroef. In de eerste helft van de set zitten veel redelijk recente songs die niet bijster veel dynamiek van zichzelf hebben en die allemaal met dezelfde afstandelijkheid gespeeld worden. Interpol doet niet aan solo’s of lang uitgesponnen live-versies, er is geen sprake van interactie, en dus gebeurt er zeker een half uur langs niets dat het vermelden waard is. Dat kan echt anders, en daar hoef je niet ineens de showman voor uit te hangen. Denk aan Tame Impala: ook die band is zo introvert als maar kan, ook die band gebruikt alleen maar licht van achteren. En toch is hun set dynamisch en oogverblindend. Ook met minder budget zit er echt veel meer in voor Interpol. 

HET MOMENT:
Toch heeft de band toegewijde liefhebbers, mensen die het werk goed kennen en die het er desnoods zelf uit willen slepen. Dat gebeurt bijvoorbeeld met ‘Evil’, het prachtige nummer van de tweede plaat, dat zowaar uit volle borst meegezongen wordt, terwijl het helemaal niet bedoeld is als meezinger. In het donker lijkt zelfs bij de stoïcijnse Paul Banks iets van een glimlach zichtbaar. Het gebeurt helemaal aan het einde nog eens bij ‘Slow Hands’, een liedje van hetzelfde album. Zo zie je maar, door stug te geloven in de kracht van het liedje komt het uiteindelijk wel degelijk tot leven. Maar zo’n eendimensionale set zonder uitgekiende dynamiek is eigenlijk niet meer van deze tijd.